معناکاوی پرفورمنس‌آرت‌های غیرتکنولوژیک هنرمندان ایرانی مقیم امریکا بر مبنای دیدگاه ژولیا کریستوا (دو دهه اول قرن بیست و یک میلادی)

کریستوا متن را فرآیندی از برهم‌کنش سوژه‌ها و متن‌ها می‌داند، که با ترانهادگی امور نمادین معانی تازه و بی‌پایان می‌آفریند. هنرمندانِ ایرانی مقیم امریکا، با موقعیت ترافرهنگی، در متن پرفورمنس‌آرت‌های خود حضور می‌یابند، ابژه‌ها، متن‌ها و امور نمادین را به شیوه دیگرگون به‌کار می‌برند، معناهای پیشین را به پرسش کشیده و معانی تازه خلق می‌کنند. در پژوهش حاضر، بر آن دسته از اجراها تمرکز می‌کنیم که سوژه‌ی هنرمند با استفاده از ابژه‌های روزمره و غیرتکنولوژیک در متن حضور می‌یابد و به این سوالات پاسخ می‌دهیم که هنرمند چگونه از عناصر و عوامل به‌کاررفته، ازجمله بدن، زبان، کنش و ابژه‌ها درراستای بیان دغدغه‌های خویش بهره می‌برد و نقش هرکدام از این عوامل در ترانهادگی امور نمادین برگرفته از دو جامعه‌ی مبدا و میزبان و ایجاد بینامتنیت برآمده از وضعیت مرزی او چیست؟ هدف از انجام این پژوهش شناسایی موضع هنرمندان ایرانی‌تبار مقیم امریکا در ارتباط با امور نمادین موطن و سرزمین میزبان و درک فضای آستانه‌ای هنر آنان، به‌عنوان هنرمندان ایرانی و عضوی از جامعه مهاجران حاضر در عرصه بین‌الملل است. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی‑ تحلیلی است و مطالب به شیوه‌ی کتابخانه‌ای گردآوری شده است. بدین‌صورت که برمبنای رویکرد بینامتنی و شیوه‌ی معناکاوی ژولیا کریستوا، هم‌چنین، آرای وی درزمینه‌ی تشریح وضعیت آستانه‌ای مهاجران، به تحلیل و تفسیر چند نمونه از اجراها، در دو دسته زبان‑ محور و کنش‑ محور می‌پردازیم. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که در اجراهای زبان‑ محور، نسبی بودن قدرت زبان در برقراری ارتباط مطرح می‌شود و سوژه «دیگری» است که امور نمادین را در قالب ابژه‌ها و رخدادها به شیوه‌ای معنازا عرضه می‌کند. در اجراهای کنش‑ محور اما، اگرچه سوژه از چاره‌جویی زبانی طفره می‌رود، اما ناچار از به‌کارگیری امور نمادین در قالب کنش است. هم‌چنین، جسم یادآور وجه تنانه «کورا» است و ابژه‌ها وجوهی نمادین می‌یابند، که به محدودیت‌ها و سرکوب‌های جمعی اشاره می‌کنند.

a semanalysis of non-technological performance arts created by u.s. based iranian artists according to julia kristeva’s approach (during the early decades of the 21st century)

kristeva considers text to be a process of interaction between subjects and texts that creates new and endless significances. u.s. based iranian artists, with transcultural situation, appear in the texts of their performance arts, apply objects, texts and the symbolic in transformed ways, and challenge previous significances and create new ones. in this research we concentrate on those performances in which the artist as subject performs and answer these questions, “how artists apply the above-mentioned factors including body, language, acting and objects, in order to express their concerns?” and “what is the role of each factor in the transposition of the symbolic and creation of intertextuality stemmed from the artist’s liminal status?” the aim of this research is to figure out the stance of u.s. based iranian artists regarding the symbolic of their motherland and host country, and also, to understand the liminal space of their performance arts as iranian artists and members of immigrants’ society present in the international arena. in this study, the research method is descriptive-analytical and the library and field methods have been used in collecting data; thus, according to kristeva’s intertextual approach and semanalysis, and concerning her viewpoints on liminal status of immigrants, we analyze and interpret a few samples of performance arts in two categories of language-based and action-based works. based on the research findings, in language- based performances, the relativity of the power of language is proposed, and the subject is the “other”, who supplies the symbolic in the format of objects and incidents in a significant way. on the other hand, in action-based performances, although the subject evades linguistic solutions, it still has to utilize the symbolic in action format. furthermore, the body reminds us of the physical aspect of “chora” and objects take on symbolic aspects that imply social limitations and suppressions.