دراماتورژی صوتی: بدن های صوتی بر صحنه های شنیداری و شنیدار صحنه ای در تئاتر پست دراماتیک دراماتورژی صوتی: بدن های صوتی بر صحنه های شنیداری و شنیدار صحنه ای در تئاتر پست دراماتیک

در نیمه‌ی دوم قرن ‌بیستم، متعاقب ظهور پرفورمنس، تئاتر هنری به‌تمامی متکی ‌بر اجرا شد و متون اجرایی جایگزین نمایشنامه شدند. امروزه تئاتر به دو دسته‌ی دراماتیک و پست‌دراماتیک تفکیک می‌شود. تئاتر پست‌دراماتیک به فضا، ژست، تصویر و صدا نقش موثرتری محول و ساختاری را تبیین کرد که تمام عناصر متشکله‌ی تئاتر، کنش‌گرانی هم‌ارزش باشند.هدف این پژوهش بررسی صوت و صدا در تئاتر معاصر و کشف قابلیت‌های عناصر اجرایی تازه است، ازجمله بدن‌های صوتی که در صحنه‌های دیداری و صحنه‌های شنیداری، تماشاگر را با شکل نوین اجرایی مواجه می‌کند که متکی‌بر شنیدار صحنه‌ای اوست. دراماتورژی صوتی دربرگیرنده‌ی چه عناصری است؟ بدن‌های صوتی، کنش دراماتیک و روایت را چگونه پیش می‌برند و مخاطب چگونه آن‌ها را درمی‌یابد؟ این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با جمع‌آوری اطلاعات اسنادی و مشاهده‌ی مستقیم صورت گرفته است. یافته‌های پژوهش مبین آن است که در دراماتورژی نوین، صدا تنها ابزار بازیگر نیست بلکه هویت و کنشی قائم به خود دارد. اصل، در چیدمان شنیداری، کنش شنیداری مخاطب براساس تمایز عمل « شنیدن» و « گوش دادن» و تربیت انواع شنیدار او است.

the dramaturgy of sound: sonorous bodies on audio scenes and scenery hearing in post-dramatic theatre

drama always had been critical of theatre elements between bc and the end of the 19th century. with the advent of directorial, slack emergence of theatre from literature has begun at the beginning of the 20th century until the second half of the century, paradigms in arts changed and artistic theatre leaned toward performance, following the appearance of performance, promotion of an interdisciplinary approach in arts –which dissolved bordering among performance arts and visual arts, increased tendency to modern technology and numerous pioneer artists encounter with mass media. nowadays theatre is divided into two categories dramatic and post-dramatic. post-dramatic theatre assigned space, gesture, image, and sound a more effective role and determined a structure that all composing elements of theatre would be equally important. moving toward image and sound which didn’t prevail as technical factors of work, but as artists doing work, following the development and increase in electronic and digital features and the presence of sound engineers and designers, presents a new form of dramaturgy based on audio and introduced as dramaturgy of sound. the research aims to study audio and sound in contemporary theatre and to discover new performance elements capability including sonic bodies encountering the audiences with a new form of performance in audio and visual scenes, which is leaned to his or her scenery hearing. what elements does dramaturgy of sound includes, how do sonorous bodies carry out a dramatic act and story (if narrating somehow), and how does the audience comprehend them? the method of this study is descriptive analysis, gathering documentary information and direct observation which live performances, movies, audio tracks, and interviews are cited in direct observation. the findings show that sound is not merely an actor’s tool anymore, but has an entity and self-consistent act in the dramaturgy of sound. audio sort fundamental is audience hearing act based on the differentiation between listening and hearing and nurturing of his hearing kinds.