پدیدارشناسی بداهه‌پردازی در موسیقی اصیل ایرانی با رویکرد هرمنوتیک فلسفی

بداهه پردازی در کاربست و سنتِ موسیقی ایران جایگاه ویژه ای دارد. مفهوم بداهه پردازی همواره مبهم و ناشناخته بوده و در آمیختگی با اعتقادات و نگرش های سن تگرایانه و عرفان گرایانه قرار داشته است. پژوهش حاضر یک مطالعۀ پدیدارشناختی با رویکرد هرمنوتیک فلسفی روی این پدیدۀ خاص صورت داده که برخی وجوه ناشناخته و زوایای پنهانِ آن را شناسانده است. این نوشتار پس از بررسیِ پیش داوری ها و پیش فهم های پدیده، به تبیینِمفهومِ بداهه پردازی، ویژگی های آن و نیز مقایسۀ آن با پدیده های مشابه پرداخته و در ادامه مفاهیم آزادیِ کانت، بازیِ گادامر و سُکنای هایدگر در پدیده پیگیری شده و درنهایت بداهه پردازی به عنوان یک عمل تفسیریمورد بررسی قرار گرفته است. بداهه پردازی همچون گف توشنودی گشوده است؛ درعین آزادی دارای محدودیت و همچون بازی دارای عناصر خیال، نمایش و آنی بودن است که تاحدودی از آهنگ سازی متمایز می شود.بداهه پردازی ایجاد و اجرایِ هم زمان موسیقی است که درلحظه متناسب با شرایط موجود و به اقتضای زمان و مکان و موقعیت شکل می گیرد، از قواعد و قوانین تبعیت کرده و به اصول زیبای یشناختیِ سنت و کاربست، پایبند است. بداهه پردازی تفسیری از ردیف، سنت و کاربستِ موسیقی ایران، و همچنین تفسیری از قطعات ازپیش ساخته شده و بداهه پردازی های پیشین است و به آنچه تفسیر می کند هویت می بخشند. بداهه پرداز، ساکن جهانِ بداهه پردازی، و آن نیز ساکن جهانِ ردیف و آن هم ساکن جهانِ سنت و کاربست موسیقی ایران است.

A Phenomenology of Improvisation in Iranian Classical Music with Philosophical Hermeneutic Approach

As a modern art, Cinema has played a crucial sociopolitical role during the last century throughout the world. However, Iranian cinema, which has been imported from Europe only 5 years after the invention of the apparatus, has not recognized itself as the vehicle of this intellectual potential till decades later. Indeed, it is only after the 1953 Coup against Dr. Mosadegh that Iranian cinema becomes a narrator of sociopolitical critique over the Iranians disastrous lifeworld and though relates this disaster to the political tyranny of the Pahlavi dynasty, finds its root in popular ignorance and confusion. In the end, seeking ways to a good society, cinema explores human existential aspects of love and friendship as the conveyer of change and shows that based on an Avant guard leadership, the revolutionary practice is possible. Reviewing different narratives in this genre in Iranian cinema, the present study attempts to explore different aspects of Political thinking.