بررسی ضایعات آسیب‌شناسی آبشش سیاه در میگوی سفید غربی (litopenaeus vannamei) در مزارع پرورشی استان بوشهر

هدف از این مطالعه بررسی ضایعات بافتی ناشی از بیماری آبشش سیاه و علل ایجادکننده آن در میگوهای پرورشی سفید غربی (litopenaeus vannamei) 85-80 روزه با میانگین وزنی 15- 13 گرم واقع در مجتمع پرورش میگوی دلوار استان بوشهر در طول ماه‌های مرداد تا شهریور 1396 انجام شد. بررسی لام مرطوب و مقاطع بافتی تهیه‌شده از آبشش میگوهای مبتلابه آبشش سیاه حاکی از نکروز شدید لاملاهای اولیه و ثانویه به‌هم‌ریختگی محور مرکزی لاملاهای آبششی همراه با ازهم‌پاشیدگی و متورم شدن رشته‌های آبششی بود. همچنین در لاملاهای ثانویه علاوه بر چسبندگی رشته‌های آبششی، تجمع سلول‌های خونی در انتهای لاملاها مشاهده شد. نکروز سلول‌های اپی‌تلیال با متراکم و تکه‌تکه شدن هسته سلول‌ها همراه بااتصال انگل تک‌یاخته اپیستیلیس (epistylis) از علائم بارز آسیب‌شناسی آبشش‌ها بود. حضور بالای تک‌یاخته اپیستیلیس با شیوع 58/ 84 درصد در بافت آبشش نشان‌دهنده شرایط مناسب بافت آبششی آسیب‌دیده برای کلونیزه شدن این تک‌یاخته می‌باشد. همچنین افزایش رسوب فیتوپلانکتون‌های تلف‌شده و ضایعات ناشی از فولینگ بر روی رشته‌های آبششی به‌عنوان عامل تشدیدکننده بیماری محسوب می‌گردد. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده می‌توان اذعان کرد که تک‌یاخته‌ها به‌عنوان یک عامل ایجادکننده بیماری آبشش سیاه، در میگوهای سفید غربی پرورشی (l.vannamei) مزارع پرورش میگوی دلوار استان بوشهر مطرح می‌باشند. با توجه بااینکه آبشش سیاه درواقع توسط عوامل محیطی و عفونی متعددی ازجمله عوامل قارچی و باکتریایی می‌تواند ایجاد شود، لیکن در این مطالعه هیچ‌گونه عامل بیماری‌زای دیگری جداسازی نشد. ازاین‌رو در مطالعات بعدی به تحقیقات جامع‌تری به‌منظور جداسازی و شناسایی عامل اولیه بیماری به‌منظور مدیریت بهداشتی و درمان نیاز است.

Histopathological observation of black gill disease in shrimp farm, Litopenaeus vannamei, in Boushehr province, Iran

The aim of this study was evaluate tissue lesions caused by black gill disease and its causes in 8580 days old Litopenaeus vannamei with an average weight of 1315 g located in the Delvar shrimp rearing site from Bushehr province. Primary and secondary gill lamella was necrosis, central axis were not arranged and gill lamella swelling, epithelial cell necrosis along with karyorrhexis and pyknosis of gill lamella was observed in wet mouth examination and tissue sections. Also, Epistylis protozoan parasite were observed in gill tissue. The high prevalence of Epistylis protozoa (84.58%) in gill tissue, indicates the proper condition of gill tissue for colonization of this parasite. Increased sedimentation of phytoplankton and folding on the gill tissues is considered as an exacerbating factor in the disease. Based on the results, it can be admitted that Epistylis protozoan parasite can be a factor cause of black gill disease in L. vannamei shrimp farms of Delvar shrimp rearing site from Boushehr province. On the other hand, black gill can be caused by several environmental and infectious agents, including fungal and bacterial agents, but in this study were not detected any other pathogen. Hence, in further studies, more comprehensive research is needed to isolate and identify the primary cause of the disease for the management of health and treatment.