تعیین کارایی و حد بهینه استفاده از منابع تولید در راستای توسعه پایدار روستایی مورد: برنج‌کاران مناطق روستایی گتوند

لزوم توجه به پایداری در کشاورزی در سطوح مختلف محلی، منطقه‎ای، ملی و جهانی مورد تایید قرار گرفته است. ارتقای کارایی و مصرف مطلوب عوامل تولید در بهبود پایداری عملیات کشاورزی در راستای توسعه پایدار امری اجتناب ناپذیر است. بر این اساس هدف مطالعه حاضر تعیین کارایی و حد بهینه استفاده از منابع تولید در راستای توسعه پایدار در مناطق روستایی گتوند با استفاده از رهیافت تحلیل پوششی داده‌های استوار می‎باشد. رهیافت بهینه‎سازی استوار امکان ارزیابی واحدهای تصمیم‎گیری با داده‎های غیرقطعی را فراهم می‎نماید. داده‌های مورد نیاز در منطقه مدنظر از طریق توزیع و تکمیل پرسشنامه در سال 1398 توسط 121برنج‎کار با در نظر گرفتن جامعه آماری و استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده حاصل شد. نتایج نشان داد، میانگین کارایی کل فنی در سطح احتمال انحراف 50% و سطح عدم اطمینان 20% برابر0.79 می‎باشد. در نتیجه تولیدکنندگان منطقه مورد مطالعه نهاده‎های تولید را برای تولید سطح معینی از تولید به صورت بهینه به کار نمی‎برند. مقادیر واقعی مصرف نهاده‌ها توسط برنج‌کاران مناطق روستایی گتوند فاصله زیادی نسبت به مقادیر بهینه برآورد شده دارند. به عبارتی برای ‌همه ‌نهاده‎ها، مازاد‌ مصرف ‌وجود ‌دارد. ناکاراترین نهاده‎ها در پژوهش حاضر سطح زیرکشت و علف‎کش می‎باشند. به طوری که می‌توان به ترتیب با کاهش 48% و 45% در مصرف سطح زیرکشت و علف‎کش به سطح بهینه مصرف این نهاده‎ها بدون کاهش در تولید دست یافت. در این راستا جهت افزایش کارایی و در نتیجه بهبود عملیات پایداری کشاورزی در راستای توسعه پایدار، برنامه‎‎ریزی آموزشی جهت استفاده از تکنولوژی‎های مناسب و پیشرفته برای بالابردن بهره‎وری عوامل تولید توصیه می‎شود.