رویکردهای سیاست های خارجی ترکیه در قبال گروه های تارشگری در سوریه و تاثیر آن بر امنیت نظامی جمهوری اسلامی ایران

سیاست خارجی ترکیه در قبال گروه های تارشگری در سوریه در مقاطع مختلف به اشکال متفاوت بروز و ظهور پیدا نموده است. رویکرد جدید دولت آنکارا بر مسایل منطقه از جمله امنیت نظامی جمهوری اسلامی ایران تاثیرگذار بوده است. به همین دلیل هدف اصلی این مقاله، شناخت رویکردهای سیاست خارجی ترکیه در قبال گروه های تارشگری در سوریه و تاثیر آن بر امنیت نظامی جمهوری اسلامی ایران است. این تحقیق از نوع کاربردی بوده و با روش توصیفی و موردی زمینه ای انجام شده است. ابتدا مولفه‌های سیاست خارجی ترکیه در قبال گروه های تارشگری از طریق اسناد و مدارک دست اول احصا شده سپس با شاخص‌سازی و طراحی پرسشنامه، رویکردهای سیاست خارجی ترکیه مورد تایید قرارگرفته است. براساس نتایج تحقیق، رویکرد سیاست خارجی ترکیه در قبال گروه های تارشگری در سوریه در ابتدای بحران سیاست بی طرفی بوده سپس ترکیه رویکرد خود را به میانجی گری بین دولت و گروه های تارشگری تغییر داده است؛ نهایتاً ترکیه به سیاست حمایت و پشتیبانی از گروه های تارشگری روی آورده است. تاثیر این سیاست عبارت بوده است از: تغییر موازنه قوای منطقه ای به زیان ایران، ظهور و تقویت گروه های تارشگری ضد ایران، افزایش تهدیدات قومیتی در ایران، افزایش فرقه گرایی در منطقه، افزایش تهدیدات مرزی، تضعیف محور مقاومت در منطقه، شکل گیری الگوی منازعه در منطقه، افزایش حضور قدرت های فرامنطقه ای در منطقه.

Turkey’s foreign policy towards terrorist groups in SyriaAnd its impact on the military security of the Islamic Republic of Iran

Turkey’s foreign policy towards extremist groups in Syria is neutral, mediated and supported by extremist groups, and these policies have a negative impact on Iran’s military security. The research is applied and has been done by descriptive and case study method. According to the results of the analysis of documents and research questionnaire, Turkey’s foreign policy towards extremist groups in Syria at the beginning of the crisis was a policy of neutrality, then Turkey changed its policy to mediation between the government and extremist groups. Is; Finally, Turkey has turned to the policy of supporting the Tarshish groups. The effect of this policy, which has been: changing the balance of regional forces to the detriment of Iran, the emergence and strengthening of antiIranian extremist groups, increasing ethnic threats in Iran, increasing sectarianism in the region, increasing border threats, weakening axis Resistance in the region, the formation of a pattern of conflict in the region, the increasing presence of supraregional powers in the region, have a negative impact on the military security of the Islamic Republic of Iran. The main hypothesis of the research has been tested and confirmed.