ارائه مدل نظری هماهنگی بین‌سازمانی در مدیریت راهبردی بحران‌های ‌طبیعی با روش فرا‌ترکیب

هماهنگی بین‌سازمانی، عاملی مهم در مدیریت راهبردی بحران‌های طبیعی است. بررسی مشکلات و چالش‌های ناشی از وقوع بحران‌های طبیعی موید این واقعیت است که عملکرد سازمان‌ها در این حوزه همواره با کاستی‌هایی همراه است. هدف این پژوهش، احصاء عوامل و موانع موثر بر هماهنگی بین‌سازمانی در مدیریت راهبردی بحران‌های طبیعی و ارائه مدلی نظری از روابط بین این عوامل است. لذا با استفاده از روش فراترکیب، یافته‌های مطالعات انجام شده به‌صورت نظام‌مند مورد بررسی، تفسیر و تحلیل قرار گرفته است. اعتبار عوامل احصا شده از مطالعات کتابخآن‌های با استفاده از روش دلفی و با بهره‌گیری از مصاحبه با خبرگان مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌های تحقیق موید این مطلب است که هماهنگی بین‌سازمانی در مدیریت ‌راهبردی بحران‌های ‌طبیعی از چهار عامل «فرماندهی یکپارچه»، «مدیریت ارتباطات»، «مدیریت اطلاعات» و «مدیریت منابع» تاثیر می‌پذیرد. این عوامل چهارگانه خود از متغیرهای مستقلِ قانون، برنامه‌ریزی، آموزش، تمرین‌و‌مانور، ارزیابی‌و‌ نظارت در حوزه شبکه‌ روابطِ رسمی بین‌سازمانی و همچنین عوامل فردی، عوامل سازمانی و عوامل محیطی در حوزه شبکه‌ روابط غیررسمی بین‌سازمانی تاثیر می‌گیرند.