درآمدی بر متدولوژی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل با تاکید بر دیدگاه لاکاتوشی

در علوم اجتماعی بحث از روش، همواره حائز اهمیت بوده؛ زیرا نظریه‌پردازی و تولید دانش، بدون آن، ممکن نیست. (تاریخچه) اما مواضع هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه گوناگون موجب جهت‌گیری‌های روشی متمایزی شده‌اند؛ لذا نظریه بومی (اسلامی) روابط بین‌الملل، روش‌شناسی ویژه‌ای را می‌طلبد که علاوه بر علمیت، بتواند در صورت‌بندی آن، موثر باشد؛ (مسئله) ضرورتی که حداکثر با توصیف، تبیین و برشمردن محدودیت روش‌های مختلف غیربومی، متوقف مانده است. (پیشینه) از این‌رو، مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که کدام روش‌شناسی برای صورت‌بندی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل از کارایی بهتری برخوردار است؟ (سوال) گمانه نگارندگان آن است که روش‌شناسی لاکاتوشی که به دلیل همخوانی با مبانی نظریه اسلامی، امکان اصلاح طولی/ زمانی نظریه را نیز به همراه دارد، بهترین شیوه برای صورت‌بندی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل است، (فرضیه) لذا ارائه روش‌شناسی ویژه‌ای که دسترسی به نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل را تسهیل کند، غایت این مقاله است. (هدف) تحقق این امر، با توصیف و تبیین داده‌های کتابخانه ای دنبال می‌شود. (روش)نگارندگان معتقدند نظریه ای که به نامه نظریه اسلامی روابط بین الملل شکل خواهد گرفت گرچه نظریه ای با معیارهای نظریه پردازی کاملا مستقل، علمی و بی همتا نیست اما برگرفتن ابعاد یک روش شناسی عمومیت پذیر می تواند ضمن حفظ هویت نظری خود ماهیتی فراگیر و قابل استاند داشته باشد.(یافته)