همسایگی؛ نظریه‌ای برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

در جهانی که امنیت ابعاد ظریفی پیدا کرده است ابهام در مفهوم همسایگی توجهات آکادمیک فزون‌تری را می‌طلبد. شاید، از این روست که در ادبیات جهانی و حتی ایرانِ پس از انقلاب اسلامی، مفهوم و نظریه همسایگی به نحو فاحشی مسکوت مانده است. در نتیجه، پرسش برانگیزانده‌ای پیش روی ماست که چگونه تجربه سیاست خارجی جمهوری اسلامی در دهه‌های اخیر حاوی رهیافت و مفهوم جدیدی در عرصه همسایگی است؟ (سیوال) تاریخ فرهنگ ایرانی- اسلامی موید این موضوع است که میزان امنیت من، مستقل از میزان امنیت همسایه من نیست؛ هر میزان افزایش امنیت همسایه من، به طور فزاینده‌ای، به همان اندازه افزایش امنیت من را فراهم می‌آورد. (فرضیه) در واقع، منظور این نوشتار، ارایه مدخلی مفهومی برای آغاز یک سیاست خارجی مابعدتجربه خاص شرایط جدید ایران و مبتنی بر افکار و ارزش‌های دینی – اخلاقی است. (هدف) تبیین مفهوم همسایگی در دانش امروزین روابط بین‎الملل با هدف رویکرد به نظریه ایرانی- اسلامی و تشریح ابعاد مختلف آن، با تاکید بر ماهیت اعطاگری، راهی در دستیابی به سوال مقاله است. (روش) پذیرش همسایگی به عنوان آغاز سیاست خارجی دولت‌ها و نیز مواجهه رهیافت اخلاقی به آن در جمهوری اسلامی در برابر دانش موجود روابط بین‌الملل از جمله نتایج نوشته حاضر است. (یافته)