امکان‌سنجی تداوم انقلابی‌گری در سیاست خارجی جمهوری اسلامی در شرایط جهانی شدن

برقراری موازنه میان بهره‌برداری از امکانات جهانی شدن برای توسعه، در شرایطی که جهانی شدن پارادایم حاکم بر توسعه است ازیک‌سو و حفظ ساحت و مواضع انقلابی جمهوری اسلامی ایران در سیاست خارجی، از مشکلات عمده در تحقق توسعۀ کشور است. ازاین‌رو، یکی از سوالات در این زمینه آن است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران باید از چه الگویی پیروی کند که در عین حفظ هویت اسلامی و انقلابی جمهوری اسلامی، عامل و مسهلی برای بهره‌برداری از امکانات نظام‌ بین‌الملل برای توسعۀ‌ کشور باشد. کلید حل معمای دوگانۀ توسعه‌گرایی و انقلابیگری در سیاست خارجی، به میزان نقشی بستگی دارد که برای سیاست خارجی به‌طور اعم و فرصت‌های جهانی شدن به‌طور اخص در توسعه قائل می‌شویم. مقالۀ حاضر به شیوۀ توصیفی و تحلیلی انجام شده و هدف از آن، ارائۀ مدلی برای حل دوگانۀ انقلابیگری و توسعه‌گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. نتایج حاصل از آن نشان داد که سیاست خارجی در ماتریس توسعۀ کشور، شرط لازم نیست، بلکه عمده راه‌حل برای توسعه، روی آوردن به درون، درون‌زایی و شکوفایی استعدادها و ظرفیت‌های داخلی است و در این میان، سیاست خارجی به عنوان کاتالیزور، باید دروازه امکانات خارجی برای تقویت رشد و توسعۀ ظرفیت‌های داخلی را فراخ‌تر کند. در این صورت، تداوم کنش‌های انقلابی در سیاست خارجی با موانع کمتری روبه‌رو خواهد بود.