گاهنگاری محوطه ی باستانی کُن بینو (تل گوینه) بر اساس مطالعه ی سفال های به دست آمده از بررسی روشمند

با وجود انجام فعالیت‌های باستان‌شناختی متعدد طی سده‌ی اخیر در استان خوزستان، توجه چندانی به بخش‌های شرقی این استان، از جمله شهرستان بهبهان نشده است. شرایط جغرافیایی و زیست‌محیطی مناسب، از جمله رودخانه‌های دائمی، دشت حاصلخیز و موقعیت ارتباطی و تجاری این شهرستان و در مقابل نبود و فقر اطلاعات باستان‌شناختی جامع از ادوار مختلف فرهنگی، انجام یک مطالعه و بررسی روشمند بر روی یکی از محوطه‌های بزرگ و شاخص منطقه را ضروری می‌نماید. بدین‌منظور، بررسی روشمند محوطه‌ی باستانی کن‌بینو، به‌عنوان بزرگترین محوطه‌باستانی شناسائی شده در بخش زیدون، واقع در نیمه‌ی جنوبی شهرستان، با استفاده از روش «نمونه‌برداری روشمند طبقه‌بندی شده»، به انجام رسیده است. در این مقاله پرسش اصلی این است که محوطه کن‌بینو در چه دوره یا دوره‌هایی مسکون بوده است؟ بنابراین در همین راستا سعی شده است که با تکیه بر نتایج حاصل از گونه‌شناختی و مقایسات تطبیقی نمونه‌های سفالین به‌دست آمده از بررسی روشمند، به گاهنگاری و شناخت دوره‌های استقراری محوطه پرداخته شود. مطالعه نمونه‌های سفالی نشان می‌دهد که این محوطه در دوره‌ی پیش از تاریخ، از حدود اوایل هزاره ششم ق.م. تا اوایل هزاره چهارم ق.م. مسکون بوده و پس از آن احتمالاً یک وقفه استقراری تا اوایل هزاره سوم ق.م. در محوطه به‌وجود آمده است. اما هم‌زمان با شروع دوره‌ی ایلام، بار دیگر محوطه‌ی مسکون شده و این استقرار تا قرون متاخر اسلامی و هم‌زمان با دوره‌ی صفوی ادامه داشته است.