نویافته هایی از تدفین های سنگی در مکران ایران (شهرستان های نیک شهر و چابهار)

یکی از منابع مهم در جهت شناخت مذاهب و فرهنگ پیشینیان، مطالعه تدفین‌های باستانی است. تدفین بخشی از فرهنگ معنوی و مادی یک قوم محسوب می‌شود و در هر منطقه از ویژگی‌های خاصی برخوردار است، از آن‌جا که نحوه خاک‌سپاری برخاسته از تفکرات، عقاید و فرهنگ جامعه است، با مطالعه آن‌ها می‌توان به بازسازی روند تکامل فرهنگی جوامع باستان پرداخت؛ هم‌چنین پژوهش بر روی سنت‌های تدفین‌ یکی از بهترین راه‌های مطالعه تاثیر و تاثر تمدن‌های همجوار در طول تاریخ بشری است. بررسی‌های جدید باستان‌شناختی منطقه بلوچستان نشان‌گر آن است که در منطقه جنوب و جنوب‌شرق ایران نوعی از تدفین با نام گور سنگی(cairn burial) در دوران حکومت پارتیان رواج داشته است که نمونه‌های مشابه با آن در مناطقی همچون کرمان، هرمزگان، فارس و بوشهر دیده شده است. این نوع از تدفین گودال‌های نه چندان عمیقی می‌باشند که روی آن را با انبوهی از سنگ‌های لاشه‌ای پوشانده‌اند. مشابه این شیوه تدفین در سرزمین‌های شرقی و جنوبی همجوار ایران از قبیل: بلوچستان پاکستان و حاشیه جنوبی خلیج فارس نیز مشاهده شده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی و طبقه‌بندی انواع تدفین در بلوچستان ایران در دوره اشکانی و هم‌چنین بررسی چگونگی تدوام شیوه‌های تدفین از دوران پیش از آن است. این تحقیق با انجام بررسی میدانی و پیمایش در منطقه، قبور مورد نظر را شناسایی و تجزیه و تحلیل کرده و با ارائه مستندات باستان‌شناسی از قبیل: طبقه‌بندی ساختار قبور و مقایسه گونه‌شناختی نمونه‌های سفالین به معرفی، دسته‌بندی و ارائه گاهنگاری نسبی این سنت تدفین می‌پردازد. نتایج مقایسه گونه‌شناختی سفال موید تاریخ‌گذاری پارتی این سنت تدفین می‌باشد.