معماری مگارون در آناتولی

مگارون، گونه‌ای از انواع معماری راست‌گوشه بوده است که سده‌های متمادی به‌عنوان فرمی رایج و شاخص، در محدوده‌ی جغرافیایی شرق اروپا، غرب آسیا و به‌ویژه آناتولی مورد استفاده قرار گرفته است. میزان گستردگی جغرافیایی، دوره‌ی زمانی و ویژگی‌های کاربردی این معماری موجب شکل‌گیری دیدگاه‌ها و نظرات متفاوت و گاه متضاد پیرامون ساختار و مفاهیم مرتبط با معماری مگارون شده است؛ از آن‌جمله می‌توان به‌تعریف معماری مگارون، حوزه‌ی جغرافیایی، گستره‌ی کاربری و یا تاریخِ ابداع و استفاده از این شیوه‌ی معماری اشاره کرد. در پژوهش پیش‌رو که با بهره‌گیری از گزارش‌ها و پژوهش‌های باستان‌شناسی و برخی متون تاریخی انجام شده است، با توجه به پیشینه‌ی تاریخی و اهمیت معماری مگارون و نقش آن در تاریخ معماری حوزه‌ی آناتولی، به این پرسش پاسخ داده شده که تعریف معماری مگارون، با درنظر داشتن دیدگاهای مختلف و گاه متضاد، به چه‌صورت می‌تواند تعریف شود؟ این پژوهش با بررسی، معرفی و شرح ساختمان‌های شناسایی شده با فرم معماری مگارون در منطقه‌ی یاد شده، افزون‌بر مشخص کردن جایگاه این معماری در جغرافیای مورد نظر، مختصاتی از دوران رواج  این معماری را در اختیار قرار داده است. کهن‌ترین آثار به‌جا مانده از  مگارون‌های آناتولی، متعلق به آغاز هزاره‌ی سوم و اواخر هزاره‌ی چهارمِ قبل‌ازمیلاد هستند. دوره‌ای که این معماری رواج‌یافته و مورد استفاده قرار گرفته است، هم‌زمان با تحولات اجتماعی و فرهنگی گسترده در منطقه‌ی غرب آناتولی، اژه و کرانه‌های شرقی مدیترانه است. معماری مگارون و انواع مشتق از آن در آناتولی و سرزمین‌های پیرامون آن، مشخصاً به‌عنوان کانون‌های مذهبی و یا سیاسی (تشریفاتی)، کارگاهی و به‌ویژه مسکونی مورد استفاده قرار گرفته‌اند و بالطبع متناسب با کارکردهای متفاوت، الحاقات و ساختارهای ثانوی و متنوعی را نیز دارا بوده‌اند.