تدوین و آزمون مدل ارتباط بین خود تنظیمی عاطفی و حل مسئله اجتماعی بر ادراک بیماری با میانجی‌گری تاب‌آوری در بیماران مالتیپل اسکلروزیس( M.S) شهر تبریز

زمینه و هدف: پژوهش با هدف آزمون مدل ارتباط بین خودتنظیمی عاطفی و حل مسئله با ادراک بیماری با میانجی‌گری تاب‌آوری در بیماران مالتیپل اسکلروزیس در شهر تبریز انجام شد.‌ روش بررسی: این پژوهش، به‌صورت معادلات ساختاری انجام شد. نمونه شامل 250 بیمار مبتلا به ام‌اس شهر تبریز در سال 1397 بود. بیماران به پرسشنامه‌های خودتنظیمی عاطفی، حل مسئله، ادراک بیماری و تاب‌آوری پاسخ دادند. سپس با استفاده از نرم‌افزار لیزرل و معادلات ساختاری، سهم برازش آنها محاسبه شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مسیر مستقیم از خودتنظیمی عاطفی به ادراک بیماری، مسیر مستقیم از خودتنظیمی عاطفی به تاب‌آوری و مسیر مستقیم از تاب‌آوری به ادراک بیماری، ازنظر آماری معنی‌دار هستند. به‌طوری‌که خودتنظیمی عاطفی به شیوه مثبت قادر به‌ پیش‌بینی ادراک بیماری و تاب‌آوری و همچنین، تاب‌آوری به شیوه مثبت قادر به پیش‌بینی ادراک بیماری است. مسیر مستقیم از مولفه‌های جهت‌گیری مثبت و جهت‌گیری منفی به ادراک بیماری و همچنین مسیر مستقیم از مولفه‌های حل مسئله منطقی، و سبک تکانشی، به ادراک بیماری و نیز مسیر مستقیم از تاب‌آوری به ادراک بیماری از نظر آماری معنی‌دار هستند. اما، مسیرهای مستقیم از جهت‌گیری مثبت به تاب‌آوری، حل مسئله منطقی به ادراک بیماری، جهت‌گیری منفی به تاب‌آوری، سبک تکانشی به ادراک بیماری و همچنین مسیرهای علّی از سبک اجتنابی به ادراک بیماری و تاب‌آوری از نظر آماری معنی‌دار نیستند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج می‌توان خودتنظیمی عاطفی با میانجی گری تاب‌آوری نقش مهمی در ادراک بیماری بیماران ام‌اس دارد و مدل به‌دست آمده را می‌توان یک پروتکل درمانی در نظر گرفت.