رابطه بین تجربه ترومای کودکی با پریشانی روان‌شناختی در بزرگسالان: نقش میانجی نشخوارفکری و ذهن آگاهی

مقدمه: شواهد زیادی وجود دارند که نشان می دهند بین ترومای کودکی با پریشانی روان شناختی رابطه وجود دارد، اما مطالعات نسبتا کمی عوامل واسطه‌ای بالقوه برای این رابطه را بررسی کرده‌اند. مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش میانجی نشخوار فکری و ذهن آگاهی در رابطه بین ترومای دوران کودکی و پریشانی روان شناختی انجام شد.روش کار: روش پژوهش توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه افراد مراجعه کننده به کلینیک ها و مراکز خدمات روان شناختی شهر تهران تشکیل دادند. از میان جامعه آماری، 300 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه آسیب‌های کودکی برنشتاین و همکاران (2003)، مقیاس پاسخ نشخوار فکری نولن- هوکسما (1991)، مقیاس ارزیابی ذهن آگاهی براون و ریان (2003) و پرسشنامه پریشانی روان‌شناختی کسلر (2003). برای تحلیل داده‌ها از همبستگی پیرسون، مدل‌یابی معادلات ساختاری و از نرافزار spss وamos  نسخه 23 استفاده شد.یافته ها:  نتایج نشان داد که مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است. ضرایب مسیرهای مستقیم ترومای کودکی (t = 8.041, β = 0.262), ذهن آگاهی (t = -56.421, β = -0.896) و نشخوار فکری (t = 5.519, β = 0.163) بر پریشانی روا ن شناختی معنادار بودند. همچنین ضرایب غیرمستقیم رویدادهای آسیب زای زندگی از طریق نشخوارفکری و ذهن آگاهی بر روی پریشانی روان شناختی معنادار بودند.نتیجه گیری: نتایج بیانگر نقش میانجی نشخوارفکری و ذهن آگاهی بین تجربه ترومای کودکی با پریشانی روان شناختی بود. یافته های این پژهش یک مفهوم بالینی مهم به ما ارائه می دهد مبنی بر اینکه، نشخوارفکری و ذهن آگاهی باید هدفی برای پیشگیری و درمان پریشانی روان شناختی در قربانیان ترومای دوران کودکی  باشند. 

the relationship between childhood trauma experience and psychological distress in adults: the mediating role of rumination and mindfulness

 introduction: there is a large body of evidence that suggests a relationship between childhood trauma and psychological distress, but relatively few studies have examined potential mediating factors for this relationship. the present study was conducted with the aim of investigating the mediating role of rumination and mindfulness in the relationship between childhood trauma and psychological distress.methods: the research method was descriptive-correlation. the statistical population of the research was made up of all people referring to clinics and psychological service centers in tehran. among the statistical population, 300 people were selected by convenience sampling method. the research tools were: bernstein et al.’s childhood trauma questionnaire (2003), nolen-hoeksema’s rumination response scale (1991), brown & ryan’s mindfulness assessment scale (2003) and kessler’s psychological distress questionnaire (2003). pearson correlation, structural equation modeling and spss and amos version 23 software were used for data analysis.results: the results showed that the research model has a good fit. the coefficients of the direct paths of childhood trauma (t = 8.041, β = 0.262), mindfulness (t = -56.421, β = -0.896) and rumination (t = 5.519, β = 0.163) were significant on psychological distress. also, indirect coefficients of traumatic life events through rumination and mindfulness on psychological distress were significant.conclusions: the results indicated the mediating role of rumination and mindfulness between childhood trauma experience and psychological distress. the findings of this study provide us with an important clinical concept that rumination and mindfulness should be a goal for the prevention and treatment of psychological distress in victims of childhood trauma.