اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی بر دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی بر دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود.روش کار: اﻳﻦ پژوهش از ﻧﻮع آزمایشی و با طرح پیش‌آزمونﭘﺲآزﻣﻮن و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه افراد مبتلا به افسردگی اساسی و مراجعه‌کننده به کلینیک آگاهش شهر کرج در سال 1400 بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (15 نفر آزمایش و 15 نفر کنترل). گروه آزمایش تحت 20 جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی اقتباس از بتمن و فوناگی (2016) قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شاور (1987)، مقیاس ترس از صمیمیت دسکاتنر و ثلن (1991) و مقیاس افکار خودکشی بک و همکاران (1979) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه ‌و تحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار spss نسخه 24 در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام گرفت.یافته‌ها: نتایج بیانگر این بود که درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی توانسته است دلبستگی ناایمن اضطرابی (0.004=sig و 10.032=f)، دلبستگی ناایمن اجتنابی (0.001=sig و 17.186=f)، ترس از صمیمیت (0.001=sig و 42.649=f) و افکار خودکشی (0.001=sig و 26.057=f) را به‌طور معناداری بهبود بخشد (0.05>p).نتیجه‌گیری: می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای بهبود دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مورد استفاده قرار گیرد.

The effectiveness of mentalization-based therapy on insecure attachment, fear of intimacy and suicidal ideation in people with major depressive disorder

Introduction: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of mentalizationbased therapy on insecure attachment, fear of intimacy and suicidal ideation in people with major depressive disorder.Method: The study was an experimental study with a pretestposttest design and a control group. The statistical population was all people with major depression who referred to the Agahesh clinic in Karaj in 2021. First, 30 people were selected by available sampling method and then were randomly divided into experimental and control groups (15 experimental and 15 control). The experimental group underwent 20 sessions of 90 minutes of treatment based on the mentalization adapted from Batman and Funagi (2016). During this time, the control group remained on the waiting list. Hazan and shaver (1987) Attachment Styles Questionnaire, Deskatner and Thelan (1991) Intimacy Fear Scale, and Beck et al. (1979) Suicide Thought Scale were used to collect data. The analysis of the information obtained from the questionnaires was performed through SPSS software version 24 in two parts: descriptive (mean and standard deviation) and inferential (multivariate analysis of covariance).Results: The results showed that psychotherapybased therapy was able to achieve anxious insecure attachment (Sig = 0.004 and F = 10.0332), avoidant insecure attachment (Sig = 0.001 and F = 17.186), fear of intimacy (001). Significantly improve Sig = 0.02 (F = 42.649) and suicidal ideation (Sig = 0.001 and F = 26.057) (P <0.05).Conclusion: It can be concluded that psychotherapybased therapy can be used as an effective intervention to improve insecure attachment, fear of intimacy and suicidal ideation in people with major depressive disorder.