توسعه گردشگری بومی و پایداری نظام سکونتگاهی حاشیه کویر

بهره مندی از کویر و ظرفیت های گردشگری مکان های کویری، یکی از رویکردها و رهیافت های پایداری مکانهای سکونتی و اقتصادهای محلی حاشیه کویر است. این مقاله می کوشد بنیان ها و راهبردهای پایداری نظام سکونتگاهی کویر حسن آباد را بر اساس ظرفیت های گردشگری مطالعه نماید. روش مقاله توصیفی- تحلیلی است؛ داده های نظری با روش اسنادی وداده های تجربی با روش میدانی (پرسشنامه) در دو حجم نمونه از میان 382 نفر از ساکنان و 341 نفر از گردشگران تهیه و با استفاده از مدل تحلیل عاملی و کای اسکوایر پردازش شده است. یافته ها نشان می دهد مکان های گردشگری کویری جاذبه هدف و عامل توسعه یکپارچه گردشگری است و بدینسان نقش اصلی در پیوند و همگرایی مکان های گردشگری با مکان هایسکونتی دارد. ارزیابی میزان و الگوی مشارکت جامعه محلی، موید همبستگی نزدیک میان راهبرد بومی سازی گردشگری با پایداری نظام سکونتگاهی است. در نتیجه گردشگری کویری به ویژه مکان ها و مقاصد هدف (کویر خارا و تالاب گاوخونی)، همگرایی میان سلسله مراتب مکان های مرکزی با سلسله مراتب مکانی کانون های گردشگری، گردشگری جامعه محور و مشارکتتوسعه دهنده های درونی، خطوط کلی و کلیدی سیاست های گردشگری پایدار برای پایدارسازی نظام سکونتگاهی است.