اثربخشی آموزش راهبرد‌های تنظیم هیجان در مولفه‌های اهمال‌کاری تحصیلی و مولفه‌های عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دختر دوره‌ دوم متوسطه

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش راهبرد‌های تنظیم هیجان بر مولفه‌های اهمال‌کاری تحصیلی و مولفه‌های عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دختر دوره‌ دوم متوسطه (200 نفر) شهر گرگان بود. در این پژوهش به صورت تصادفی 30 نفر از جمعیت یادشده انتخاب، و سپس به روش تصادفی درگروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) گماشته شدند. برای گروه آزمایش بسته‌ آموزشی راهبردهای تنظیم هیجان گراس اجرا شد. شایان ذکر است دانش‌آموزان در مرحله پیش و پس از اجرا به پرسشنامه های اهمال‌کاری تحصیلی سولومون و راث‌بلوم (1984) و عملکرد تحصیلی فام و تایلور پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک‌راهه و تحلیل کوواریانس چندمتغیره بررسی شد. یافته‌ها نشان داد آموزش راهبردهای تنظیم هیجان در گروه آزمایش سبب کاهش میانگین مولفه‌های اهمال‌کاری شد. میانگین مولفه‌های عملکرد تحصیلی (خودکارآمدی، برنامه‌ریزی و انگیزش) افزایش و در مقابل میانگین آثار هیجانی و فقدان کنترل پیامد کاهش یافت. این تغییرات در سطح 001/0 معنادار بودند. مطالعه‌ حاضر در حالت کلی نشان داد برنامه‌ آموزشی راهبردهای تنظیم هیجان منجر به کاهش مولفه‌های اهمال‌کاری و بهبود مولفه‌های عملکرد تحصیلی آن‌ها شده است. پیشنهاد می‌شود این برنامه‌ آموزشی برای افرادی مرتبط با آموزش و یادگیری استفاده شود.

The Effectiveness of Teaching Emotion Regulation Strategies in The Components of Academic Procrastination and the Components of Academic Performance of Girl High School Students

The aim of this study was to determine the effectiveness of teaching emotion regulation strategies and academic procrastination on girl high school students (200 people) in the city of Gorgan. In the present study, 30 students from the mentioned population were randomly selected. Then they were randomly assigned to the experimental group (15 students) and the control group (15 students).The Regulation strategies were implemented on the experimental group. The students answered the Solomon and Roth Bloom (1984) academic procrastination questionnaires and the Pham and Taylor academic performance questionnaires before and after the performance. The data were analyzed using oneway analysis of covariance and multivariate analysis of covariance. The results showed these teachings in the experimental group reduced the mean of procrastination components. Components of academic performance (selfefficacy, planning and motivation) increased, while the mean of emotional effects and lack of outcome control decreased. These changes were significant at the level (p <0.001). As the result, the present study generally showed That teaching this training can be effective Therefore, it is recommended to use this educational program for people who deal with teaching and learning in schools.