مقایسه اثربخشی روش گلینگهاماورتون و روش تمرین و تکرار بر بهبود اختلال ویژه یادگیری نوشتن در دانش‌آموزان ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی دو روش گلینگه اماورتون و تمرین و تکرار بر بهبود اختلال ویژه یادگیری نوشتن در دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی است. این پژوهش از نوع آزمایشی با گروه کنترل و انتساب تصادفی با پیش‌ آزمون و پس آزمون بود. جامعه موردمطالعه کلیه دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی دارای مشکلات ویژه یادگیری املای مراجعه‌ کننده به مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی استان کرمانشاه بوده که از میان آن ها نمونه ‌ای شامل 45نفر (26 دختر و 19 پسر) به صورت نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شد و با انتساب تصادفی در سه گروه 15 نفری، دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند. ابزارهای ارزیابی شامل مقیاس تجدیدنظرشده هوشی وکسلر برای کودکان، فهرست وارسی تشخیصی مشکلات املا  dsmivtr، آزمون املا، پرسشنامه بالینی، آزمون حافظه وکسلر، آزمون دیداریحرکتی بندرگشتالت، بوده است. پس از اجرای پیش‌ آزمون، هریک از گروه های آزمایش 8 جلسه درمان (60 دقیقه ‌ای) دریافت کردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی نشان می‌دهد که روش چندحسی گلینگهام اورتون موجب بهبود عملکرد دانش‌آموزان دارای اختلال ویژه یادگیری املا نسبت به گروه گواه و گروه تمرین و تکرار می‌شود (p<0.005) و این روش 66درصد از تغییرات بهبود املا را تبیین می‌کند. همچنین، یافته‌ها نشان می‌دهد که استفاده از روش گلینگهاماورتون اثر معناداری بر بهبود اختلال املا دارد و می‌تواند جایگزین مناسبی برای روش تمرین و تکرار در کار با دانش‌آموزان دارای اختلال نوشتن باشد.

The comparison between the effectiveness of two methods, GillinghamOrton and PracticeRepetition, on improvement of elementary students with dysgraphia

The purpose of this study was to comparison effectiveness of OrtonGillingham and PracticeRepetition methods on reading performance of dysgraphia in third elementary school students. This research was experimental with control group and randomized assignment with pretest and posttest. Statistical population included dysgraphic children who had referred to counseling and psychological services of Kermanshah. The sampling method was through random sampling; so from among who referred to this clinic, 45 children (26 male, 15 female) were selected as final sample and were randomly separated into two experimental and control groups (15 students to Gillingham method, 15 students to PracticeRepetition method and 15 student to control group). The assessment tools included Wechsler's Intelligence scale for Children (WISCR), Spelling Test, clinic Questionnaire, WMSIII and BenderGestalt test. The dysgraphic children of experimental groups took 8 sessions (60 minutes) intervention. The results of covariance analysis and Tukey test showed that OrtonGillingham multisensory approach improves the performance of dysgraphic students than the control group and PracticeRepetition group and this method improves spelling variations accounted for 66% of the stems. Results showed using OrtonGillingham method has a significant effect on improving spelling problems and could be a good alternative for practice and repetition in working with students with dysgraphia.