تاثیر 4 هفته تمرینات پلایومتریک برتغییرات سطوح سرمی فاکتور تغذیه‌ای مشتق از مغز، mda و sod مردان فعال

هدف: هدف از این تحقیق بررسی تغییرات سطوح سرمی فاکتور تغذیه‌ای مشتق از مغز و فشار اکسایشی افراد فعال به دنبال تمرینات پلایومتریک بود. مواد و روشها: 14دانشجوی مرد فعال که از سلامت کامل جسمانی برخوردار بودند به طور تصادفی به دو گروه تمرین (سن 34/1±14/22 سال،  قد 89/3 ± 14/ سانتی‌متر172، وزن 77/8 ± 42/63 کیلوگرم و شاخص توده بدن77/2 ± 42/21 کیلوگرم/مترمربع) و کنترل (سن 54/2 ± 85/23 سال، قد 11/7 ± 57/178سانتی‌متر، وزن 53/4± 71/71 کیلوگرم و شاخص توده بدن90/1±60/22 کیلوگرم/مترمربع) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین به مدت 4 هفته تمرینات پلایومتریک را انجام دادند. سطوح bdnf سرمی، مالون دی‌آلدئید و سوپر اکسید دیسموتاز  قبل و بعد از تمرینات اندازه‌گیری گردید. از تی همبسته برای بررسی تفاوت درون گروه‌ها و از آزمون تی مستقل  برای بررسی تفاوت بین‌گروهی استفاده شد و سطح معنی داری (p<0/05) در نظر گرفته شد. یافته‌ها: سطوح سرمی bdnf گروه تمرین در مقایسه درون گروهی تغییر معناداری پیدا نکرد(p>0/05). در صورتیکه سطوح سرمی mda و sod افزایش معناداری یافت (به ترتیب 036/0= pو 002/0=p). اجرای 4 هفته تمرین پلایومتریک تغییر معناداری در سطوح سرمیbdnf و mda در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نکرد(p<0/05)، اما در سطوح سرمی sod افزایش معناداری مشاهده گردید (049/0 =p). نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده عدم تغییر معنادار bdnf به دنبال تمرینات منظم پلایومتریک بود. با توجه به افزایش مقادیر درون گروهی شاخص پراکسیداسیون لیپید و از سوی دیگر عدم تغییر بین گروهی آن، نمی‌توان به طور قاطع در باره نقش ضد اکسایشی احتمالی bdnf در مقابله با فشار ناشی از فعالیت بدنی نتیجه‌گیری کرد و این موضوع به مطالعات بیشتری نیاز دارد.