اثر یک دوره تمرین مقاومتی برسطوح سرمی پپتید شبه گلوکاگون -1، دی پپتیدیل پپتیداز -4 و مقاومت انسولین در مردان چاق

هدف: هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی برسطوح 1108 کیلوگرم، شاخص توده بدنی /24±5/ 1متر، وزن 69 /79±0/ 29 سال، قد 07 /76±2/ بود. روش شناسی: 20 مرد چاق (سن 0133/49±1/18 کیلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفی به 2 گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. فعالیت مقاومتی شامل 6 ایستگاه 55-75 درصد یک تکرار بیشینه، سه روز در هفته و به مدت 8 هفته بود. نمونه گیری خون در دو مرحله قبل و بعد از 8 هفته با شدت (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) بعد از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در اندازه گیری مکرر در سطح p≤0/05 تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که سطوح سرمی glp-1 گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار افزایش یافت (p=0/27). گلوکز خون و سطوح dpp-4 سرمی گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار کاهش یافت ( p=0/19 و p=0/003). اما مقاومت به انسولین گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت (p=0/49). گیری: احتمالا یک دوره تمرین مقاومتی، باعث افزایش معنادار glp-1 و کاهش معنادار dpp-4 شده و این تغییرات با کاهش اشتها و تنظیم متابولیسم گلوکز در مردان چاق همراه است، اما احتمالا یا بر مقاومت به انسولین تاثیر معنادار ندارد و یا نیازمند طول مدت بیشتری از تمرین مقاومتی جهت مشاهده تفاوت معنادار در این شاخص میباشد.