اثر چرخه‌های متناوب ایسکمی با تمرین مقاومتی و استقامتی بر بیان ژن murf-1 و آتروژین-1 و قطر تار عضلة دوقلو در موش‌های صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: آتروفی عضلانی از مشکلات شایع در دیابت است. تمرین ورزشی به‌منزلة یکی از روش‌های درمانی آتروفی عضلانی در دیابت پیشنهاد شده است. چرخه‌های متناوب ایسکمی از بافت‌ها در برابر آسیب ایسکمی متعاقب محافظت می‌کند. با این همه، اثر چرخه‌های متناوب ایسکمی بر آتروفی ناشی از دیابت به‌روشنی مشخص نیست. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر هم‌افزایی چرخه‌های متناوب ایسکمی با تمرین مقاومتی و استقامتی بر بیان ژن murf-1 و آتروژین-1 و قطر تار عضلة دوقلوی موش‌های دیابتی انجام گرفت.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 42 موش صحرایی ویستار به‌صورت تصادفی به هفت گروه کنترل سالم، دیابتی، دیابتی ایسکمی، دیابتی تمرین مقاومتی، دیابتی تمرین استقامتی، دیابتی تمرین مقاومتی+ ایسکمی، دیابتی تمرین استقامتی+ ایسکمی تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق یک‌مرحله‌ای stz (با دوز 50 mg/kg) به‌صورت درون‌صفاقی صورت گرفت. چرخه‌های متناوب ایسکمی با بستن تورنیکت (با عرض هشت میلی‌متر) به بالای ران‌های موش و 20 دقیقه پیش از فعالیت اعمال شد، و شامل سه دور پنج‌دقیقه‌ای ایسکمی و پنج دقیقه رپرفیوژن متعاقب بود. گروه‌های تمرین به مدت شش هفته و پنج روز در هفته تمرین کردند. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنة متصل به دم موش برابر با 60 درصد حداکثر ظرفیت حمل ارادی (14 تکرار، یک دقیقه استراحت بین تکرارها) بود. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوار گردان حیوانات با سرعت 9 متر در دقیقه و مدت 15 دقیقه در هفتة اول بود که در هفتة ششم به 18 متر در دقیقه و مدت 30 دقیقه رسید. بیان ژن murf-1 و آتروژن-1 با روش real-time pcr و قطر تار عضلة دوقلو با عکس‌برداری هماتوکسین ائوزین اندازه‌گیری شد. از روش آماری واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد.نتایج: بیان ژن murf-1 و آتروژن-1 افزایش و قطر تار عضلة دوقلو کاهش معناداری در گروه دیابتی نسبت به گروه سالم داشت (0001/0p=). بیان ژن murf-1 و آتروژن-1 کاهش معناداری در گروه تمرین مقاومتی (0001/0, p=0001/0p=)، استقامتی (0003/0, p=0001/0p=)، تمرین مقاومتی+ ایسکمی (0001/0, p=0001/0p=) و تمرین استقامتی+ ایسکمی (0001/0, p=0001/0p=) نسبت به گروه دیابت داشت. افزایش معناداری در گروه تمرین مقاومتی (034/0p=)، استقامتی (034/0p=)، تمرین مقاومتی+ ایسکمی (003/0p=) و تمرین استقامتی+ ایسکمی (003/0p=) برای قطر تار عضلة دوقلو نسبت به گروه دیابت دیده شد.  نتیجه‌گیری: گمان می‌رود که تمرین مقاومتی و استقامتی به‌همراه چرخه‌های ایسکمی اثر بیشتری در جلوگیری از آتروفی عضلانی در دیابت نسبت به تمرین تنها دارد که این موضوع با کاهش بیان  murf-1و آتروژین-1 و افزایش قطر تار عضلانی تایید شد.

effects of intermittent cycles of ischemia with resistance and endurance training on murf-1 and atrogin-1 gene expression and fiber diameter of gastrocnemius muscle in diabetic rats

background and purpose: muscular atrophy is one of the most common complications of diabetes. exercise training has been suggested as one of the treatment strategies for muscular atrophy in diabetes. intermittent cycles of ischemia (ici) protects tissues from subsequent ischemic injury. however, whether ici has beneficial effects on diabetic atrophy remains unknown. the present study aimed to investigate the synergistic effect of ici with resistance and endurance training on murf-1 and atrogin-1 gene expression and fiber diameter of the gastrocnemius muscle in diabetic rats.materials and methods: in this experimental research, 42 wistar rats (age, 8 weeks; weight, 228.31±12.1 gr) were randomly divided into seven groups of normal control (c), diabetic (d), diabetic ischemic (i), diabetic resistance training (r), diabetic endurance training (e), diabetes ischemic+resistance training (ir), diabetes ischemic+endurance training (ie). diabetes was induced by one-step intraperitoneal injection of stz (50 mg/kg). ici was conducted by tightening a tourniquet (with a width of 8 mm) around the upper thighs 20 min before exercise and included three 5-min cycles of ischemia, followed by 5 min reperfusion. the training groups performed exercise training for six weeks, five days a week. resistance training included climbing a ladder by attaching a weight to rats’ tails at 60% of maximum voluntary carrying capacity (14 repetitions with one minute rest between repetitions). endurance training involved running on a treadmill. the treadmill speed for the first week was set at 9 meters per minute for 15 minutes. by the sixth week, the training speed was increased to 18 meters per minute for 30 min. murf-1 and atrogin-1 gene expression were measured by rt-pcr and the diameter of fibers of gastrocnemius muscle through the staining with hematoxylin and eosin methods. data were analyzed by using two-way analysis of variance and bonferroni’s post-hoc tests.results: murf-1 and atrogin-1 gene expression significantly increased and fiber diameter of gastrocnemius muscle decreased in d group compared to c group (p=0.0001). murf-1 and atrogin-1 gene expression decreased significantly in r (p=0.0001, p=0.0001), e (p=0.0001, p=0.0003), ir (p=0.0001, p=0.0001) and ie (p=0.0001, p=0.0001) compared to the c group. in addition, muscle fiber diameter increased significantly in r (p=0.034), e (p=0.007), ir (p=0.0003) and ie (p=0.0003) compared to the c.conclusion: based on decreases in murf-1 and atrogin-1 gene expression and increases in muscle fiber diameter. it could be concluded that aerobic and resistance exercise with intermittent cycles of ischemia are more effective than any of the exercise interventions alone in preventing muscular atrophy in diabetic rats.