تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تاثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به‌نظر می‌رسد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه‌تجربی دوسوکور که با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، 60 مرد مبتلا به دیابت نوع دو با چربی خون بالا (میانگین سن 2.05 ± 38.76 سال، قد 2.81 ± 169.53 سانتی‌متر، شاخص توده‌ بدنی 1.56 ± 31.09 کیلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین، کورکومین و کنترل قرار گرفتند. مداخله‌ تمرینی سه جلسه در هفته (شامل 10 مرحله تمرین، هر مرحله شامل 30 ثانیه با شدت 80-85 درصد ضربان قلب ذخیره و90 ثانیه استراحت فعال با شدت50-55 درصد ضربان قلب ذخیره) و مصرف 2100 میلی‌گرم کورکومین سه نوبت در روز به مدت دوازده هفته انجام گرفت. نمونه‌گیری در دو مرحله، پیش‌آزمون و پس‌آزمون به‌منظور سنجش غلظت پلاسمایی آنزیم پارااکسوناز1، آنزیم سوپراکساید دسموتاز، آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های شاپیروویلک، تحلیل واریانس یکراهه و کوواریانس دوراهه در سطح معناداری کمتر از 0.05 تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد اثر تعاملی تمرین و مصرف کورکومین سبب افزایش معناداری پارااکسوناز1 (0.014=p)، سوپراکساید دسموتاز (0.0001=p)، گلوتاتیون پراکسیداز (0.023=p) و کاهش معناداری مالون دی‌آلدئید (0.0001=p) شد. همچنین اثر تمرین به‌تنهایی به‌طور معناداری سطوح سرمی پارااکسوناز1 (0.010=p)، سوپراکساید دسموتاز (0.002=p)، گلوتاتیون پراکسیداز (0.015=p) را افزایش و مالون دی‌آلدئید (0.0001=p) را کاهش داد. با این حال، اثر کورکومین به‌تنهایی سبب تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های پارااکسوناز1 (0.053=p)، سوپراکساید دسموتاز (0.092=p)، گلوتاتیون پراکسیداز (0.055=p) و مالون دی‌آلدئید (0.079=p) نشد. بیشترین افزایش معناداری از پیش‌آزمون تا پس‌آزمون در پارااکسوناز1 (19.26 درصد، 0.0001=p)، سوپراکساید دسموتاز (18.37 درصد، 0.011=p)، گلوتاتیون پراکسیداز (17.20 درصد، 0.0001=p) و بیشترین کاهش معناداری در مالون دی‌آلدئید (24.47 درصد، 0.014=p) در گروه تمرین همراه با مصرف کورکومین مشاهده شد. بیشترین اندازه‌ اثر بر پارااکسوناز1 (86 درصد)، سوپراکساید دسموتاز (92 درصد)، گلوتاتیون پراکسیداز (81 درصد) و مالون دی‌آلدئید (88 درصد) اثر تعاملی تمرین و کورکومین بود. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که اثر تمرین به‌تنهایی با تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های ضداکسایشی و شاخص مالون دی‌آلدئید همراه است، ولی اثر کورکومین با ایجاد تغییرات معنادار همراه نبود. در نهایت یافته‌ اصلی پژوهش حاضر دلالت بر این دارد که اثر تعاملی تمرین و کورکومین در مقایسه با اثر هر کدام به‌تنهایی، برای بهبود فعالیت دستگاه ضداکسایشی و پراکسیدانی بدن مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو مناسب‌تر است.

the effect of 12 weeks of hiit and curcumin consumption on oxidative indices in obese men with type-2 diabetes mellitus

background and purpose: considering that exercise and consumption of medicinal plants with antioxidant properties have a significant effect on the redox status of people with type2 diabetes, it seems necessary to study the interactive effect of highintensity interval training and curcumin consumption in people with type2 diabetes. therefore, the aim of this study was to evaluate the effect of 12 weeks of highintensity intermittent exercise and curcumin consumption on oxidative indices in obese men with type2 diabetes.materials and methods: in this quasiexperimental doubleblind study performed with a pretest and posttest design with a control group, 60 men with type2 diabetes mellitus (mean age 38.76 ± 2.05 years, height 169.53 ± 2.81 cm, bmi 31.09 ± 1.56 kg/m2) randomly divided into four groups: hiit, hiitcurcumin, curcumin, and control.exercise intervention three sessions per week (including 10 stages of training, each stage includes 30 seconds with an intensity of 80 to 85% hrr and 90 seconds of active rest with an intensity of 50 to 55% hrr) and taking 2100 mg of curcumin three times a day performed for 12 weeks. sampling was performed in two stages, pretest and posttest to measure the plasma concentrations of paraoxonase1, superoxide dismutase, glutathione peroxidase and malondialdehyde. data were analyzed using shapirowilk, oneway analysis of variance and twoway covariance method. the significance level was set at p < 0.05.results: the results showed that the interactive effect of exercise and curcumin consumption significantly increased paraoxonase1(p=0.014), superoxide dismutase (p=0.0001), glutathione peroxidase (p=0.023) and significantly reduced malondialdehyde (p=0.0001). also, the effect of exercise alone significantly increased serum levels of paraoxonase1 (p= 0.010), superoxide dismutase (p=0.002), glutathione peroxidase (p= 0.015) and malondialdehyde (p=0.0001) decreased. however, the effect of curcumin alone did not cause significant changes in serum levels of paraoxonase1 (p= 0.053), superoxide dismutase (p=0.092), glutathione peroxidase (p= 0.055) and malondialdehyde (p=0.079). the highest significant increase from pretest to posttest in paraoxonase1 (19.26%, p=0.0001), superoxide dismutase (18.37%, p=0.011), glutathione peroxidase (17.20%, p=0.0001) and the most significant decrease in malondialdehyde (24.47%, p=0.014) was observed in the exercise alone with curcumin group. the greatest effect on paraoxonase1 (86%), superoxide dismutase (92%), glutathione peroxidase (81%) and malondialdehyde (88%) was the interactive effect of exercise and curcumin.conclusion: the results of the present study showed that the effect of exercise alone is associated with significant changes in serum levels of antioxidant enzymes and malondialdehyde index. however, the effect of curcumin was not associated with significant changes. finally, the main finding of the present study indicates that the interactive effect of exercise and curcumin, compared to the effect of each alone, is more suitable for improving the antioxidant and peroxidant activity of obese men with type2 diabetes with hyperlipidemia.