مقایسه نقطه شکست ضربان قلب به روش s.dmax با آستانه تهویه ای در مردان غیرفعال

هدف: هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین نقطه شکست ضریان قلب (hrdp) با استفاده از مدل کوتاه بیشترین فاصله (s.dmax) با دومین آستانه تهویه ای (vt2) بود. روش تحقیق: 21 نفر مرد غیرفعال داوطلب (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 1.31±19.9 سال، قد 5.3±173.4 سانتی متر، وزن 8.9±67.9 کیلوگرم، اکسیژن مصرفی بیشینه 0.52±3.08 لیتر بر دقیقه) آزمون ورزشی فزاینده نوارگردان را تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. برای تعیین hrdp، ضربان قلب آزمودنی ها به وسیله دستگاه پولار ثبت و با استفاده از برنامه رایانه ای طراحی شده آنالیز شد. گازهای تنفسی در طول آزمون فزاینده توسط دستگاه گاز آنالایزر اندازه گیری شد. از مدل گرافیکی بلاند- آلتمن و روش آماری همبستگی درون خوشه ­ای (icc) برای پردازش داده ­ها استفاده شد. نتایج: hrdp در تمامی آزمودنی های پژوهش حاضر مشاهده شد. تفاوت معنی داری بین متغیرهای ضربان قلب، اکسیژن مصرفی، تهویه، حجم جاری و تواتر تنفسی مطابق با hrdp و vt2 وجود نداشت (0.05< p). همچنین نتایج آزمون icc و نمودارهای بلاند- آلتمن نشان داد که همگرایی بالایی بین ضربان قلب (b.min-1 icc= 0.866; ±1.96; 95% ci= -7.2 to 6.7) و اکسیژن مصرفی (icc= 0.963; ±1.96; 95% ci= -3.2 to 3.5 ml.kg-1.min-1 ) اندازه گیری شده در hrdp و vt2 وجود دارد. بحث و نتیجه­گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، می توان نتیجه کرفت که s.dmax روش مطمئنی برای جایگزین روش های تهاجمی، پرهزینه و وقت گیر است. بنابراین، می توان از روش s.dmax برای تعیین آستانه بی هوازی در مردان جوان سالم استفاده کرد.