اثر تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی (hif-1α) گویچه‌های سفید دوندگان استقامت تیم ملّی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی دوندگان استقامت تیم ملّی بود.8 دونده مرد (سن 3/1±24/4 سال، bmi1/0±20/5 کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرین های اختصاصی به روش r2m در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی ها آزمون 3000متر و نمونه های خونی قبل و 24ساعت بعد از هر مسابقه انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت 81 روز زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین در تمرینات حضور یافتند. برای سنجش میزان تغییرات hif-1α، هر بار از ورید آنتی کوبیتال هر یک از آزمودنی ها در حالت ناشتا، به صورت نشسته و حین استراحت 5 سی سی خون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری p≤0.05 استفاده شد. اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی 3000متر از قبل تا بعد از تمرین شد. تغییرات معناداری در hif-1α مشاهده نگردید (p≤0.05). به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از بیان ژن hif-1α در طول تمرین با تغییر در متابولیسم سلولی، موجب کاهش زمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.