گردشگری حامی فقرا، راهبردی برای توسعه متوازن و پایدار اجتماعات روستایی (مطالعه موردی: روستای شهرک ولی عصر در مجاورت تخت جمشید)

هدف: با رشد فزاینده گردشگری در کشورهای درحال‌توسعه و سود فراوان این صنعت، در دو دهه اخیر تلاش هایی جهت توانمندسازی طبقه ضعیف روستایی از طریق مشارکت دادن در فرایند گردشگری و شریک ساختن آن‌ها در منافع حاصل از توسعه گردشگری روستایی صورت گرفته است. هدف این اقدامات و تلاش‌ها، بهبود کیفیت زندگی گروه‌های کم‌درآمد و کاهش فقیر روستایی بوده است.روش: در پژوهش حاضر با بهره گیری از روش های تحقیق کمی و کیفی، نقش و تاثیرات گردشگری بر ابعاد مختلف جامعه روستایی به‌ویژه گروه های فقیر روستای ولیعصر از توابع شهرستان مرودشت موردبررسی قرار می گیرد. سوال اصلی تحقیق این است که صنعت گردشگری چه تاثیری بر جنبه های مختلف اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و زیست‌محیطی اکثریت فقیر روستاییان شهرک ولی عصر در مجاورت تخت جمشید داشته است؟ برای پاسخ به این سوال 20 شاخص در قالب مولفه‌های اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و زیست‌محیطی بر اساس نظر کارشناسان شناسایی و درجه اثرگذاری آن‌ها اندازه گیری شده است. جهت گردآوری داده ها از دو روش اسنادی و پیمایشی شامل مصاحبه و پرسشنامه استفاده‌شده است. برای این منظور 12 مورد مصاحبه با کارشناسان و مطلعین روستا انجام‌شده و 67 مورد پرسشنامه در سطح نمونه خانوارهای ساکن روستا تکمیل‌شده است.یافته‌ها: نتایج نشان می دهد اگرچه گردشگری توانسته به ترتیب در زمینه های فرهنگی و زیست‌محیطی همچون تقویت مهارت زبانی و بالا بردن آگاهی روستاییان تاثیر مثبتی داشته باشد، اما در حوزه اقتصادی علی رغم ایجاد مشاغل محدود مستقیم و غیرمستقیم نتوانسته از فقر روستایی بکاهد.محدودیت‌ها/ راهبردها: عمده‌ترین محدودیت تحقیق، فقدان آمار دقیق در مورد تعداد بازدیدکنندگان خارجی از مجموعه جهانی تخت جمشید بود.راهکارهای عملی: رفع موانع و محدودیت هایی است که از مشارکت مردم در فعالیت های مربوط به گردشگری جلوگیری می کند، از سوی دیگر ازآنجاکه هیچ‌گونه نهاد غیردولتی اجازه فعالیت در این مجموعه را ندارد لذا هیچ گونه رقابتی میان ذینفعان منطقه وجود نداشته و منافع حاصل از گردشگری صرفاً متوجه دولت است. ازاین‌رو بایستی زمینه ای فراهم شود تا مشارکت تمامی ذینفعان در فرایند گردشگری تسهیل شود.