تاثیر ال -دوپا بر پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی (Cpp) در موش های سوری نر بالغ

مورفین و سایر داروهای اوپیوییدی از طریق افزایش فعالیت سیستم های دوپامینرژیک مغز باعث ایجاد وابستگی و اشتیاق به ادامه مصرف می شوند. این مطالعه با هدف بررسی اثر ال -دوپا به عنوان پیش ساز دوپامین بر پیدایش وابستگی به مورفین صورت گرفت. این پژوهش بر روی 56 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم و سن حدوداً 80 روزه انجام گردید که به گروه های کنترل، شاهد و 5 گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با ال -دوپا با دوزهای حداقل (mg/kg750) و حداکثر (mg/kg1500) و تیمار با مورفین ال -دوپا با دوزهای حداقل و حداکثر تقسیم گردیدند. از مورفین برای ایجاد وابستگی و از ال -دوپا به عنوان پیش ساز دوپامین استفاده شد. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (ccp) استفاده گردید و نتایج با کمک روش آماری تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه (anova) مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد اما در گروه های تجربی تیمار با مورفین و تیمار با ال دوپا و مورفین+ ال --دوپا افزایش معناداری در ترجیح مکان دریافت داروها نسبت به گروه کنترل، مشاهده گردید. (01/0?p) اما بین گروه تیمار با مورفین+ ال -دوپا نسبت گروه تیمار با مورفین به تنهایی تفاوت معناداری در ترجیح مکانی مشاهده نشد. مورفین از طریق تحریک مسیرهای عصبی دوپامینرژیک مزولیمبیک و ال -دوپا از طریق افزایش تولید دوپامین در مغز باعث افزایش cpp می شوند، که با cpp القا شده با مورفین تفاوتی ندارد، لذا با انجام تحقیقات بیشتر می توان از آن به عنوان داروی جایگزین در درمان عوارض ترک در سو مصرف کنندگان مواد مخدر استفاده نمود.