اثرعوامل آگونیست و آنتاگونیست گیرنده‌های دوپامین بر ترشح بزاق در موش صحرایی

ارتباط دوجانبه بین هسته شکمی میانی هیپوتالاموس و سیستم دوپامینی، ممکن است نقش مهمی در ترشح غدد برون ریز دستگاه گوارشی، رفتارها و عادات تغذیه‌ای ایجاد نماید. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده‌های دوپامینی در تنظیم غدد برون‌ریز و آیا ترشح بزاق تحت سیستم عصبی مرکزی است یا فقط در اثر تغییرات سطح گرسنگی، تشنگی و هضم مواد غذایی در دهان صورت می‌پذیرد؟ 90 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 9 گروه: دو گروه کنترل، شم a و b، گروه sch23390 (آنتاگونیست گیرنده دوپامینی d1) گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده‌های دوپامینی d1 و d2)، گروه مخلوط sch23390 با بروموکریپتین، گروه پیلوکارپین و گروه مخلوط پیلوکارپین و بروموکریپتین تقسیم شدند. میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازه گیری و با کمک برنامه spss گروه‌ها با هم دیگر مقایسه شدند (تست anova). یافته‌های مطالعه نشان داد که گروه sch23390 و گروه مخلوط به‌طور معنی‌داری حجم بزاق را افزایش می‌دهند. بروموکریپتین به تنهایی ترشح پایه بزاق را تغییر نداد. پیلوکارپین ترشح بزاق را افزایش داد و بروموکریپتین در مخلوط با پیلوکارپین به‌طور معنی‌داری میزان ترشح بزاق را کاهش داد. sch23390 به‌تنهایی و در حضور بروموکریپتین به‌طور معنی داری ترشح بزاق را افزایش داد. یافته‌های پژوهش حاضر نشان می دهند که سیستم دوپامینی هسته شکمی میانی هیپوتالاموس روی ترشح بزاق تاثیر بسزایی دارد به صورتی که آگونیست های دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیست‌های دوپامین میزان ترشح بزاق را افزایش می دهند.