نقش شهرداری و ادارۀ مسکن و شهرسازی در بروز پدیدۀ حاشیه‌نشینی و پیامدهای امنیتی- انتظامی آن

پیدایش نخستین اجتماعات حاشیه‌نشین در شهرنشینی نوین ایران مربوط به سال 1311در شهر تهران است که این روند فقط به تهران ختم نشده و به تعدادی از شهرستان‌ها از جمله شهرستان شهریار نیز کشیده شده است. در شکل‌گیری مناطق حاشیه‌نشین و گسترش آن در سطح شهرستان شهریار، تاثیر عملکرد ادارات و دستگاه‌های دولتی و عمومی از جمله شهرداری و ادارۀ مسکن و شهرسازی را نمی‌توان نادیده گرفت. بنابراین، نگارندگان به دنبال پاسخ به این سوال هستند که شهرداری و ادارۀ مسکن و شهرسازی چه نقشی در پدیدۀ حاشیه‌نشینی و پیامدهای امنیتی- انتظامی ناشی از آن در شهرهای شهرستان شهریار داشته‌اند؟ جامعۀ آماری مورد مطالعه در این پژوهش شامل 100 نفر از کارکنان شهرداری، ادارۀ مسکن و شهرسازی و نیروی انتظامی شهرستان شهریار هستند که تعداد نمونۀ آماری با استفاده از فرمول کوکران به دست آمد و از طریق توزیع پرسشنامه، دیدگاه‌های آن‌ها گردآوری شد. اعتبار محتوایی و سازۀ پرسشنامۀ پژوهش با استفاده از نظرات خبرگان و روش‌های تحلیل عاملی اکتشافی سنجیده شد. برای سنجش پایایی پرسشنامه‌ از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌های حاصل از پرسشنامه نیز متناسب با نیاز آماری، از نرم‌افزارهای مناسب در قالب شاخص‌های آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. نتایج این مطالعه حاکی از آن است که در شهرهای تابعۀ شهرستان شهریار بسیاری از مشکلات مرتبط با حاشیه‌نشینی و پیامدهای امنیتی- انتظامی آن، ناشی از قصور دستگاه‌های مذکور در حوزۀ تصمیمات شهری است.