امکان‌سنجی جرم‌انگاری معاصی (مخل نظم، امنیت و اخلاق عمومی) از دیدگاه نخبگان حوزوی و حقوقی

زمینه و هدف: مقنن در مادۀ 638 قانون مجازات اسلامی بدون تعیین مصداق یا معیاری مشخص، اقدام به جرم‌انگاری تظاهر به اعمال حرام در ملاعام کرده که این موضوع علاوه بر مخالف بودن با قاعدۀ قبح عقاب بلابیان، می‌تواند طیف گسترده‌ای از انواع معاصی را در برگیرد. لذا در پژوهش حاضر، به قلمرو جرم‌انگاری انواع معاصی به ویژه معاصی مخل امنیت و اخلاق عمومی از دیدگاه نخبگان حوزوی و حقوقی پرداخته شده است. روش: پژوهش حاضر، توصیفی از نوع پس رویدادی است که نمونۀ آماری آن از بین دو گروه نخبگان حوزوی و حقوقی و هر کدام به تعداد 60 نفر با روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل یک پرسشنامۀ محقق‌ساخته که پایایی آن با استفاده از روش تعیین ضریب آلفای کرونباخ برابر 0.72 و روایی براساس نظر نخبگان و متخصصان به صورت صوری و محتوایی انجام گرفت. برای تحلیل داده‌های آماری نیز از آزمون تی تک گروهی استفاده شد. یافته‌ها: نخبگان حوزوی بر عدم جرم‌انگاری صِرف در معاصی کبیره (3.185 =p<0/01) و صغیره (3.134 =p<0/01) و نخبگان حقوقی نیز بر عدم جرم‌انگاری صِرف در معاصی کبیره (3.565 =p<0/1) و صغیره (3.909 =p<0/01) تاکید دارند. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که برعکس جرم‌انگاری صِرف در معاصی کبیره و صغیره، نخبگان حوزوی و حقوقی بر جرم‌انگاری معاصی کبیرۀ مخل نظم، امنیت و اخلاق عمومی با عنوان ارتکاب جرم تظاهر به عمل حرام در ملاعام تاکید دارند.