پدیدارشناسی تکفیر گرایی و ارزیابی امنیتی آن

گارنده در مقاله حاضر از طریق بازخوانی و بازفهمی جریان تکفیر ی در جهان اسلام، این پدیده را برآمده ازاندیشه های افراطی و متحجرانه ابن تیمیه حرّانی در قرن هفتم هجری و تحلیل نوسلفی گرایی افراطی سید قطب ازنظام های سیاسی اوایل نیمه دوم قرن بیستم و دیدگاه های نظری ابوالاعلی مودودی در باب جهاد می داند که به دلیلحمایت و پشتیبانی قدرت های جهانی از یک سو و حمایت حاکمان اُسر های و دوده ای منطقه خلیج فارس از سوی دیگر،به یک پدیده سیاسی امنیتی تبدیل شده است.مفروض مقاله حاضر با تکیه بر روش زمینه ای پیمایشی، آن است که پدیده تکفیر گرایی دربرگیرنده دو رهیافتدیوبندی ارهابی در شبه قاره هند و وهابیِ ارهابی در جهان اسلام است و این جریان به دلیل برخورداری از مولفه هایفکری و رفتاری خاص همچون: ارتداد و مهدورالدم شمردن دیگران، دشمنی شدید با سایرین، افراطی گرایی درخشونت و... دارای تصلب گفتمانی و رفتار سلطه جویانه شده است. بنابراین، این پدیده در دسته بندی های موجود از تکفیرگرایان با « خود » منظر امنیتی در ذیل گفتمان سلبی نگر با ایده سلطه طلبانه قرار می گیرد. این پدیده بین محور مقاومت و سایرین مرزبندی انحصاری و سخت گیرانه قایل می شود، به همین دلیل ارزیابی امنیتی « دگری »تکفیر گرایی معاصر در چارچوب ترکیبی از طریق طرح ایده اعمال حداکثر قدرت، فرآیند غیر مشارکتی امنیت سازی،فرقه گرایی مرجع امنیت، منافع جزیی نگر، و از منظر شاخص مشارکت قشری گرا و نوع فعالیت دارای رویکردپاک سازی و نسل کشی است.