مرجع‌شناسی امنیت در قانون اساسی جمهوری‌اسلامی‌ایران

در مطالعات امنیتی توجه به مراجع امنیت به دلیل نقش تعیین‌کننده‌ای که این مراجع در تداوم حیات نظام سیاسی دارند از اهمیت بیشتری برخوردار است. بی‌شک دانش امنیتی به عنوان یک علم بین رشته‌ای، دارای رابطه‌ی معنی‌داری با حوزه‌های مختلف اجتماعی است.مراجع امنیت در حقیقت عناصر اصلی تضمین بقا نظام سیاسی هر کشور هستند که از درون مجموعه‌ای از اندیشه‌های کلان راهبران و سایر منابعِ حاوی پیام‌های ایدیولوژیکی نظام سیاسی خارج می‌شود و به‌عنوان خطوط قرمز نظام به شمار می‌آید که تهدید آن‌ها به منزله تهدید ساختار نظام سیاسی محسوب می‌شود. این مراجع اغلب در پیام‌های اصلی مکتوب و یا شفاهی مورد استنادِ رهبران جامعه، متجلی می‌شود. قانون اساسی هر کشور و از جمله جمهوری اسلامی ایران در حقیقت مرجع اصلی سنجش و ارزیابی درست و یا نادرست بودن تصمیمات مسیولان کشور است و حاوی مهم‌ترین اصول کلی و پایه‌ی اصلی حاکمیت نظام سیاسی است؛ لذا محتوای آن به طور ذاتی حاوی مرکز تجمع منابع قدرت کشور و به تبع آن مراجع امنیت نیز هست. نگارنده در این مقاله با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی، ضمن باز خوانی قانون اساسی به عنوان مهم‌ترین سند ملی تعیین کننده ساختار، اهداف و ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران با رویکرد ایجابی و تکیه بر وجه نرم افزاری امنیت، اندیشه حاکمیت، سرمایه‌های اجتماعی و فرهنگ عمومی را به عنوان مهم‌ترین وجوه نرم افزاری مراجع امنیت در نظریه امنیتی جمهوری اسلامی را در قانون اساسی شناسایی، استخراج و معرفی نمود است و در پایان به منظور اتقان علمی دستاوردهای این مقاله به رای خبرگی گذاشته شده است که سنجش روایی در محیط نرم افزار spss نشان می‌دهد که ضریب آلفای کرونباخ مقاله 79/0 است که حاکی از پایایی بالای پرسشنامه است.