بندهای چندمحمولی زبان فارسی بررسی بخش اصلیِ بی‌زمان براساس دستور نقش و ارجاع

در دستور نقش و ارجاع، هراصلی که شامل هسته و سازه های موضوع است می توان با سه نوع پیوند همپایه سازی، ناهمپایه سازی و شبه ناهمپایه سازی،در سطح یک بندِ واحد، بیش از یک بخش اصلی را به هم متصل کرداین پژوهش انواع پیوندهای در سطح بخش اصلی در زبان فارسی را بررسی می‌کند. بخش‌های اصلیِ در پیوند، در این سطح، همگی تحت سیطرۀ یک عملگر زمان واحد هستند؛ چون سیطرۀ عملگر زمان بر سطحی بالاتر از بخش اصلی یعنی سطح بند است. هریک از بخش‌های اصلی در پیوند، می‌توانند به لحاظ ویژگی نمود مستقل عمل کنند چون سیطرۀ عملکرد آن در سطحی پایین‌تر، یعنی هسته است. در این بررسی و در مطالعۀ بندهای چندمحمولی زبان فارسی مشخص خواهد شد که چون عملگر زمان فقط در سطح بند، مطرح می‌شود بنابراین آنچه در دستور سنتی در زبان فارسی به عنوان عملگر زمان در سطح بخش اصلی معرفی شده در واقع نمود است و مفاهیم ماضی و مضارع التزامی درست نیستند. همچنین این بررسی نشان می‌دهد در زبان فارسی فعل‌های وجه ریشه‌ای (توانمندی و درخواستی) تظاهر اتصال غیرناهمپایه‌سازی بخش اصلی را صورت‌بندی می‌کنند و نهایتاً یک بند واحد را به‌دست می‌دهند.

Persian MultipleCore ClausesThe study of nonfinite core according to RRG

This paper studies different core nexus in the Persian language. Different linked cores at this level are in the scope of a single tense operator because the tense operator has scope over higher level than the core level it means clause level. Each of the linked cores in this level can be specified independently for aspect because the aspect operator has scope over lower level than the core level, nucleus. As the tense operator can be specified only in the clause level, the concepts of subjunctive past and subjunctive present tense in the core level in the Persian language isn’t correct and what works as a tense operator according to traditional grammar, is in fact the aspect operator. The study shows in Persian language the root modals (e.g. ability, permission, and obligation) represents nonsubordination core juncture to build a single clause.