مجاز و کاهش

مجاز ابتدا به‌عنوان ابزاری در آفرینش آثار ادبی و پس از آن به مثابه یکی از مختصات زبان خودکار در قالب رویکردهای متعدد مورد مطالعه قرار گرفته است. این فرایند را برخلاف تعریف سنتی‏ اش، نمی ‏توان کاربرد واژه‏ای در معنی غیر اصلی‏ اش یا در معنی واژه‏ای دیگر دانست. نگارنده نوشته حاضر می‏  کوشد به کمک نمونه‏ هایی از زبان خودکار فارسی نشان ‏دهد که آنچه تحت عنوان «مجاز» بر حسب سنت و به‌ویژه در قالب معنی ‏شناسی واژگانی مورد بحث و بررسی قرار می‏ گیرد، گونه‏ ای از کاربرد فرایند «کاهش» است که اتفاقاً موارد بسیار گسترده ‏تری را دربرمی‏ گیرد و آنچه تاکنون تحت عنوان مجاز مطرح شده است، تنها بخشی از عملکرد این فرایند را می ‏نمایاند. ما اساساً چیزی به نام مجاز در قالب سنتی‏اش نداریم؛ به عبارت دیگر، نمی ‏توانیم به وجود مجاز همزمانی قایل باشیم.