زبان versus گزاره ؟ میشل مه‌یر و ادراک مسئله‌شناختی از زبان

بر مبنای این مشاهدات که زبان langage یا logos جوهری پرسشی دارد و موجودیت آن در گرو «تفاوت مسئله‌شناختی» است، میشل مه‌یر زوج پرسش/ پاسخ را به‌عنوان واحد پایه در بررسی‌های زبانی پیشنهاد می‌کند. برآیند تحلیل‌های او از وحدت تباینی این دو عنصر، مثلثی مسئله‌شناختی با سه ضلع هرمنوتیک/ معنی‌شناختی، بیانی/ برهانی و جدلی/ گفت‌وگویی است که هر نوع کنش زبانی، یعنی هر نوع تعامل پرسشی/ پاسخی اعم از درون‌ذهنی و بیناذهنی را در خود جا می‌دهد. میان این مثلث و چیزی که مه‌یر آن را «الگوی کلاسیک نحو، معنی‌شناسی، کاربردشناسی» می‌نامد تقابل ضلع به ضلع وجود ندارد، خاصه که وجه معنی‌شناسی در هر دو الگو مشترک است. مه‌یر اما بر جدایی آن‌ها تاکید می‌کند، زیرا الگوی کلاسیک را تجسم «گزاره‌گرایی» در علوم زبان می‌داند. در ادراک مسئله‌شناختی از زبان، نقد‌ گزاره‌گرایی زبانی و نقد قضیه‌گرایی فلسفی بر هم مماس‌اند. دامنۀ این نقدها به اثبات‌گرایی نیز کشیده می‌شود که از نظر مه‌یر صورت رادیکال قضیه‌گرایی و گزاره‌گرایی است.

language versus proposition? michel meyer and the problematological conception of language

relying on the observation that language – “langage” or logos – has a questioning essence and its existence depends on the “problematological difference”, michel meyer proposes the couple “question/answer” as the basic unity of linguistic studies. his analysis of the contrastive blend of these two elements leads to some problematological triangle with hermeneutic/semantic, rhetoric/ argumentative and dialectic/dialogic as sides, and which includes any speech act, i. e. any kind of interaction between question and answer, in both intra- and intersubjective areas. between this triangle and what meyer calls the “classic model of syntax/semantics/pragmatics”, there is no side by side opposition, especially since the semantic dimension is common in both models. however, meyer insists on their division, because he considers the classic model as the very manifestation of “propostionalism” in language sciences. in the problematological conception of language, the critique of linguistic propostionalism and the one of philosophical propositionalism are melded. they join the critique of positivism which, says meyer, is the radical form of propostionalism.