بررسی تعامل نمود استمراری و نوع عمل در زبان فارسی

ﻧﻤﻮد از وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﺎری و ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻓﻌﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﻧﮕﺮش ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر دروﻧﯽ زﻣﺎن در ﯾﮏ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ (ﮐﺎﻣﺮی، 3 :1976). ﻧﻤﻮد، ﺷﺎﻣﻞ دو ﻧﻮع واژﮔﺎﻧﯽ و دﺳﺘﻮری اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻤﻮد واژﮔﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ، آﮐﺴﯿﻮﻧﺴﺎرت ﻧﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻮزة واژﮔﺎن ﺗﻌﻠﻖ دارد، در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻧﻤﻮد دﺳﺘﻮری ﺑﻪ ﺣﻮزة دﺳﺘﻮر ﻣﺮﺑﻮطﻣﯽﺷﻮد (دال، 27 :1985). ﻧﻤﻮد واژﮔﺎﻧﯽ از ﻣﻌﻨﺎی ﻓﻌﻞ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﭼﻬﺎر ﻃﺒﻘﮥ اﯾﺴﺘﺎ، ﮐﻨﺸﯽ، ﻟﺤﻈﻪای و ﭘﺎﯾﺎ را درﺑﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد؛ در ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﻧﻤﻮد دﺳﺘﻮری ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺼﺮﯾﻔﯽ و ﻓﻌﻞﻫﺎی ﮐﻤﮑﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و اﻧﻮاع ﺗﺎم، ﻧﺎﻗﺺ، ﮐﺎﻣﻞ و آﯾﻨﺪهﻧﮕﺮ را ﺷﺎﻣﻞﻣﯽﺷﻮد. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ در ﭼﺎرﭼﻮب دﺳﺘﻮر ﻧﻘﺶ و ارﺟﺎع، رﻓﺘﺎر ﻧﻮع ﻋﻤﻞ در ﻧﻤﻮد اﺳﺘﻤﺮاری و ﺧﻮاﻧﺶﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ آن را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﮐﯽ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻓﻌﺎل اﯾﺴﺘﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻤﻮد اﺳﺘﻤﺮاری ﺑﻪﮐﺎر روﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ از اﯾﻦ اﻓﻌﺎل ﺑﺎ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻦ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻓﺮاز و ﻓﺮود، اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﻨﺸﮕﺮی ﻓﺎﻋﻞ و دﻻﻟﺖ ﺑﺮ اﻣﺮی ﻣﻮﻗﺖ، ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﺳﺘﻤﺮار ﭘﯿﺪاﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. اﻓﻌﺎل ﮐﻨﺸﯽ، ﻋﻼوه ﺑﺮ اﺳﺘﻤﺮارِ ﻋﻤﻞ، ﮐﺎرﮐﺮد ﻓﺮاﻓﮑﻨﯽ اﺷﺎری ﻧﯿﺰ دارﻧﺪ. اﻓﻌﺎل ﻟﺤﻈﻪای ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻓﺎﻗﺪ اﺳﺘﻤﺮار ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻧﻤﻮد اﺳﺘﻤﺮاری، ﺧﻮاﻧﺶ روﻧﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ، ﺣﺮﮐﺖ آﻫﺴﺘﻪ، ﺗﮑﺮاری، ﻓﺮاﻓﮑﻨﯽ اﺷﺎری و ﺧﻮاﻧﺶ ﮔﺰارﺷﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺮﯾﺐاﻟﻮﻗﻮع ﺑﻮدن و در ﺷﺮفوﻗﻮع ﺑﻮدن روﯾﺪاد اﺷﺎره ﮐﻨﻨﺪ. اﻓﻌﺎل ﭘﺎﯾﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪدﻟﯿﻞ ﺗﺪاوم در ﺗﺤﻘﻖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻧﻤﻮد اﺳﺘﻤﺮاری ﺑﻪﮐﺎر روﻧﺪ.