نام‌های اماکن ورزشی در جمهوری اسلامی ایران و مقایسه‌ی آن با پیش از انقلاب: رویکردی گفتمان-بنیاد

نام مکان یا جای‌نام می‌تواند افزون بر ابزار موقعیت‌نمایی، بیانگر روایت رسمی و مجاز از تاریخ باشد. از این رو پیکره‌ای شامل 420 نام مکان ورزشی در پیش و پس از انقلاب اسلامی سال 1357 به‌صورت تصادفی در بازه‌ی زمانی سه‌ماهه‌ای در سال 1398 گردآوری شد تا با اتخاذ رویکردی گفتمان بنیاد در چارچوب نظری ون‌دایک (2006) مورد بررسی قرارگیرد. یافته‌ها حاکی از آن است که در پی انقلاب 57 مفاهیم مذهبی مرتبط با حکومت اسلامی جایگزین مفاهیم مرتبط با حکومت شاهنشاهی و ایران باستان شده، و حجم بالای نام‌های ایدئولوژیک (85 درصد) بیانگر نظام‌مندی روال نام‌گذاری است. همچنین، یافته‌ها بیانگر آن است که نام‌گذاری به‌عنوان ابزار مشروعیت‌بخشی به نظام حاکم و نیز مشروعیت‌زدایی از نظام پیشین و زدودن آثار گذشته به‌کار گرفته شده است. از سوی دیگر، یافته‌های این مطالعه دلالت بر آن دارد که قلمروی ورزش می‌تواند شاخصی از میزان تکثرگرایی مذهبی در یک جامعه‌ی متنوع باشد.

Sport Venue Names in the Islamic Republic of Iran Compared with the Pre-Revolution Era: A Discourse-Based Approach

A place name can give a legitimate account of history in addition to serving as a spatial reference. Accordingly, a corpus was created consisting of 420 sport venue names from the 1979 pre and postrevolution eras collected randomly over a threemonth period and was examined using van Dijk’s (2006) theoretical framework. The findings manifested that following the 1979 Revolution, religious concepts relating to the Islamic government replaced monarchyrelated concepts and those relating to the ancient times, and the high number of ideological names (over 85%) implied a systematic way of naming. The findings also indicated that naming has been utilized as a legitimatization tool for the current government and has also been used to delegitimize and to obliterate the past. On the other hand, the findings implicated that the domain of sport can function as an indicator of religious pluralism and recognition of other religions in a diverse society.