ساخت های دوگذرای فارسی در دستور نقش و ارجاع

هدف ما از پژوهش پیش‌رو آن است که با روش توصیفی تحلیلی ساخت‌های دوگذرای زبان فارسی را در دستور نقش و ارجاع بررسی کرده و ساختارهای نحوی و معنایی آن را واکاوی نماییم. همچنین به بررسی این ساخت‌ها در چهارچوب رویکرد رده‌شناختی هسپلمث (2015) خواهیم پرداخت. برپایۀ رویکرد ون‌ولین (2007)، یافته‌های پژوهش گویای آنست که بیشتر ساخت‌های دوگذرای زبان فارسی از سلسله‌مراتب جهانی اثرگذاراثرپذیر پیروی می‌کنند و از این رو در این ساخت‌ها پذیرنده که آخرین موضوع در ساختار منطقی است، کلان‌نقش اثرپذیر را دریافت می‌کند و در نتیجه «ساخت مفعولی حرف‌اضافه‌ای» حاصل خواهد شد. اما اگر رویکرد هسپلمث (2015) را در پیش بگیریم آنگاه درمی‌یابیم که زبان فارسی در زمرۀ زبان‌هایی است که انطباق نامستقیم دارند، یعنی مفعول ساخت‌های تک‌گذرا به شیوه‌ای یکسان با پذیرنده در ساخت‌های دوگذرا رمزگذاری می‌شوند.