بررسی ساختار هجایی زبان فارسی و حذف انسدادی‌های تیغه‌ای در چارچوب نظریه‌ی cvx

به طور سنتی، ساخت مجاز هجاهای زبان فارسی cv، cvc و cvcc در نظر گرفته شده است؛ در صورتی که بررسی‌های انجام‌شده از برخی فرایندهای واجی نشان می‌دهد که طول ساختار هجایی زبان فارسی را می‌توان به صورت دیگری در نظر گرفت. در این مقاله ابتدا به بررسی ساخت هجایی زبان فارسی در چارچوب نظریه‌ی cvx پرداخته شده و نشان داده شده است که در این چارچوب بیشینه‌ی طول هجای زبان فارسی از cvc فراتر نیست. سپس فرایند واجی حذف در زبان فارسی به عنوان شاهدی بر تایید این مطلب، مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله نشان داده شده است که رفتار متفاوت واج /t/ در این فرایند واجی، به دلیل نقش صرفی متفاوت این واج نسبت به واج‌های دیگر زبان فارسی است. از این منظر، بازنمایی زیرساختی پسوند گذشته‌ساز در افعال زبان فارسی همخوان t– می‌باشد.

Persian syllable structure and coronal plosives elision in CVX theory

Traditionally, Persian syllable structure is CV, CVC or CVCC. But some phonological processes like coronal plosive consonants elision from the second slot of consonant clusters, put this in question. This article aims at explaining Persian syllable structure in the framework of CVX theory. It is shown that maximal syllable size in this language is not more than CVC. The phonological process, elision is discussed to prove this claim. In this framework the different morphological status of /t/ is responsible for the different phonological behavior of this phoneme in elision. From this point of view, t is introduced as the deepstructure of past tense morpheme in Persian verbs.