زنجیره تامین از دیدگاه سیستمی

در ادبیات سازمان به عنوان یک سیستم، در مورد رابطه سازمان با محیط، دو دیدگاه، محیط به عنوان عاملی برون سازمانی و محیط به عنوان عاملی درون سازمانی وجود دارد. می توان از هر دو دیدگاه، خصوصاً از دیدگاه دوم، در بنا کردن و مدیریت نمودن زنجیره تامین بهره برد. با وجود این که دیدگاه اول منافع و دستاوردهایی نظیر شکل گیری توانمندی سیستمی زنجیره تامین سیستمی را در پی دارد، اما به واسطه تقسیم نمودن زنجیره تامین به سیستمی و محیطی از این زمینه برخوردار است تا منافع فردی و رقابت را به جای همکاری میان اعضای زنجیره دامن بزند. حال آنکه بهره گیری از دیدگاه دوم موجب می شود تا کل اعضای زنجیره تامین به عنوان یک سیستم واحد نمود پیدا کنند. زیرا تمامی عناصر تشکیل دهنده زنجیره تامین نظیر حلقه هایی هستند که با همدیگر در تعامل می باشند. چنین تعاملاتی است که به‌ هرکدام از سازمان‌های تشکیل دهنده زنجیره و خود زنجیره تامین معنی، مفهوم و مشروعیت می‌بخشد. بنابراین، اعضای زنجیره تامین می توانند با در پیش گرفتن چنین دیدگاه و نگرشی در مورد تعامل با یکدیگر، با هم متحد شده و برای منافع بلند‌ مدت و باثبات خود متمرکز بر همکاری و مشارکت و برد- برد ‌شوند، نه رقابت و دشمنی و برد- باخت که موجب باخت همه می شود.