استیگماتیزه شدن، رابطه پزشک ـ بیمار و درمان در بیماران مبتلا به اچ. آی. وی/ ایدز

مقدمه: امروزه اچ.آی.وی/ ایدز تنها به‌عنوان یک بیماری و حامل آن به‌عنوان بیمار شناخته نمی‌شوند. از آنجایی که راه‌های انتقال این بیماری بیشتر مربوط به رفتار انحرافی بشر بوده است، نسبت به این بیماری یک استیگما شکل گرفته است. این مقاله درپی بررسی تاثیری است که استیگما بودن این بیماری در جامعه ایران بر روی درمان این بیماران و رابطۀ متقابل پزشک و بیمار اچ. آی. وی مثبت برجای گذاشته است.روش: روش مورد استفاده قرار گرفته در این مطالعه روش کیفی بوده است. جمع آوری داده‌ها با استفاده از تکنیک مصاحبه انجام گرفته که برای مصاحبه با بیماران اچ. آی. وی مثبت از مصاحبه عمیق و برای مصاحبه با پزشکان متخصص عفونی از مصاحبه نیمه ساخت یافته استفاده گردیده است. این مطالعه در مرکز مشاوره و بخش عفونی بیمارستان امام خمینی انجام گرفته است و شش نفر از مراجعان مرکز مشاوره رفتاری و هفت نفر متخصص بیماری‌های عفونی انتخاب شده‌اند.یافته‌ها: استیگمای ایدز ترس‌های نابجایی را در جامعه پزشکی برانگیخته است که کنش متقابل پزشک و بیمار اچ. آی. وی مثبت را تحت تاثیر قرار داده و در بسیاری موارد موجب تبعیضات درمانی برای این بیماران شده است.نتیجه‌گیری: براساس نتایج به دست آمده استیگمای ایدز تاثیر نامطلوبی در جامعۀ پزشکی ما داشته است و این مسئله مانعی برای دستیابی بیماران مبتلا به اچ. آی. وی/ ایدز به حقوق درمانی برابر می‌باشد. نتایج نشانگر نقش استیگما در تبدیل این بیماری به یک پدیدۀ اجتماعی فرهنگی می‌باشد. پزشکان نیز مانند دیگر آحاد جامعه تحت تاثیر ارزش‌ها، هنجارها و برساخت‌های جامعه قرار دارند.