کرامت ذاتی انسان در عرفان ابن عربی

از «کرامت ذاتی انسان» که در مقدّمه‌ی «اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر و میثاق‌های بین‌المللی» از آن یاد نموده‌اند و آن را «اساس آزادی و عدالت و صلح» به شمار آورده‌اند، هیچ تعریفی به دست نداده‌‌اند و برای آن هم مبنایی ذکر ننموده‌اند. امّا در متون اسلامی به‌ویژه در آثار عارفان، با اینکه کرامت انسانی به وضوح بیان و مبانی آن هم استوار شده است، از ذکر آن به عنوان یک منبع اصیل حتی در میان خود مسلمانان غفلت نموده‌اند.نویسنده برای بیان «کرامت ذاتی انسان»، چهره‌ی شاخص عرفان اسلامی یعنی محی‌الدین ابن عربی را برگزیده و آرای او را درباره‌ی انسان و در بستر هستی‌شناسی وی بیان نموده است.در نظر ابن عربی، کرامت انسانی از آن جا است که او را بر «صورت الهی» (الصورة الالهیّة) آفریده‌اند و از او موجودی حامل اسماء و صفات حق ساخته‌اند. انسان از این جهت، مانند آینه‌ی حق و مظهر او جلوه می‌کند و بر مثال آینه، هم نشانی از حقیقت مطلق و جمال و جلال ابدی را و هم جز موجودی مجازی ارایه نمی‌دهد.