جایگاه اخلاق در تخصیص عادلانه منابع سلامت

برای تصمیم‌گیری در مورد موضوعات نظام سلامت علاوه بر علمی ‌بودن تصمیمات، بایستی مسائل ارزشی نیز لحاظ شود تا به نگرانی‌های ارزشی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز پاسخ داده شود. در کشورهای با درآمد پایین، نظام‌های سلامت با سرمایه‌گذاری پایین، فقدان ظرفیت نیروی انسانی، فقدان رضایت عمومی، بهره‌برداری پایین از خدمات و پیامدهای ضعیف سلامت، مواجهند. علم اخلاق یک نیروی توسعه‌مدار و سازمانی است که از کارکنان بهداشت عمومی و سیاستگذاران سلامت، پشتیبانی متدولوژیکی و انگیزشی به عمل می‌آورد. هدف تخصیص منابع، تصمیم‌گیری عادلانه است. تخصیص منابع در سه سطح کلان (کل نظام سلامت)، میانی (بیمارستان) و سطح خرد (فردی) انجام می‌گیرد و در هر سطح مسائل اخلاقی خاصی مطرح است. ویژگی‌های یک فرایند تنظیم اولویت عادلانه در تخصیص منابع در سطح کلان شامل ارتباط، عمومیت، اصلاح، اجبار و توانمندسازی می‌باشد و معیارهای تخصیص منابع در سطح میانی شامل رسالت، کیفیت، کارایی، نیاز و فرایند می‌باشد. موضوعات اخلاقی در تخصیص منابع در سطح خرد شامل عدالت و انصاف، آزادی عمل (استقلال) است. امروزه نیازمند ایجاد نظریه‌ای از تخصیص منابع هستیم که بین‌رشته‌ای، مبتنی بر محیط و کاربردی باشد. بررسی واضح و منظم موضوعات اخلاقی در فرایند تصمیم‌گیری در زمینه تخصیص منابع کاملاً ضروری است.