بررسی اصل سودرسانی از منظر فقه زیست پزشکی

اصل سودرسانی دومین اصل از اصول چهارگانه اخلاق زیستی است که به‌عنوان یک کد و راهنمای اخلاقی در جهت حمایت و حفاظت از سوژه‌های انسانی در انجام آزمایشات و پژوهش‌های درمانی و تحقیقاتی تعیین شده است.این اصل نیز مانند سایر اصول اخلاق زیستی به دنبال پیشرفت‌های سریع بشر در زمینه زیست‌پزشکی و لزوم تدوین اصول راهنما در جهت کنترل محدوده کاربرد آنها به‌گونه‌ای که تنها در جهت سلامتی و رفاه و بهروزی انسان‌های مورد پژوهش و سایر انسان‌ها باشد مطرح و مورد قبول مجامع علمی و اخلاقی و دینی قرار گرفته است.اصل سودرسانی که در فرهنگ غنی اسلامی به‌ویژه در فقه می‌توان از آن به‌عنوان اصل احسان و خیرخواهی نام برد مفهوم بسیار عمیق و گسترده و مصادیق فراوانی دارد که این مقاله با بهره‌گیری از منابع فقه امامیه به بررسی برخی از این مصادیق و سپس ارتباط و کاربرد آن‌ها در فقه زیست پزشکی می‌پردازد.