واکاوی موضوع‌ شناسی و مستندات حکم‌ شناسی جراحی زیبایی

یکی از ابعاد معنوی انسان گرایش به جمال و زیبایی است. از این رو بخش مهمی از زندگی انسان را جمال و زیبایی تشکیل می‌دهد. جاذبه معنوی زیبایی علاوه بر این‌که او را به گزینش مسکن، مرکب و لباس زیبا وامی‌دارد وی را به زیباسازی جسم و چهره‌اش فرامی‌خواند جراحی زیبایی در رهیافت چنین جاذبه نیرومندی پدیدار شده است تا بدن را حفظ و ارتقا ببخشد و ساختار اعضای بدن را متوازن‌تر و زیباتر نماید.فقیهان عمل جراحی ترمیمی را مشروع و مجاز دانسته‌اند، ولی آنان در زمینه عمل جراحی زیبایی محض اتفاق نظر ندارند برخی آن را حرام اعلام داشته‌اند و مبانی‌ای همچون تغییر در خلقت الهی، روایات متضمن قبیح‌بودن برخی تصرفات در بدن، دورشدن از رسالت انسانی، موجب فریب و تدلیس‌بودن، احتمال خطر و ضرر، عدم مالکیت انسانی نسبت به اعضای بدنش، ارتکاب محظورات را ادله حرمت جراحی زیبایی به شمار آورده‌اند و در مقابل بسیاری از فقیهان قائل به مشروعیت جراحی زیبایی شده‌اند.آنان برای اثبات نظریه خویش به اطلاق آیات، روایات متضمن حسن زینت و تجمل، اصل اباحه، عرف، دلیل روانشناختی و جامعه‌شناسی استناد جسته‌اند و معتقد می‌باشند جراحی زیبایی چنانکه توام با خطر شدید و عوارض جدی نباشد و به نیت آراستگی معقول ظاهری، محقق بشود و به بهبود کیفیت زندگی فرد بیانجامد با ممنوعیت شرعی روبرو نمی‌باشد.