اصل آسیب‌ نرساندن در فقه و حقوق اسلامی و کاربرد آن در فقه زیست‌پزشکی

اصل آسیب‌نرساندن یکی از اصول چهارگانه اخلاق زیستی است که گاهی با اصل سودرسانی تحت عنوان یک اصل مطرح شده است. این اصل در کنار سایر اصول اخلاق زیستی به عنوان یک کد و راهنمای اخلاقی در به کارگیری فناوری‌های نوین زیستی به ویژه دستاوردهای جدید در زمینه پزشکی تعیین شده است. اصل آسیب‌نرساندن بیان می‌دارد که کاربرد تکنولوژی‌های جدید زیستی نباید موجب آسیب‌رساندن به هیچ فردی از انسان‌ها و نسل بشریت و حتی طبیعت و حیوانات گردد. این اصل در شرع مقدس اسلام سابقه‌ای دیرینه، یعنی مقارن با تولد آن دارد و در فقه و حقوق اسلامی که از آن با نام قاعده لاضرر نام برده می‌شود نیز به عنوان قاعده و قانونی فراگیر بر سرتاسر فقه حکومت می‌کند. از آنجا که فقه ناظر بر همه تعاملات و روابط فردی و اجتماعی انسان‌هاست طبعاً این اصل اخلاقی را نیز که مربوط به رفتار انسان در رابطه‌اش با خود و با همنوعانش می‌باشد، دربر می‌گیرد.