مشروعیت قرارداد اجاره اشخاص در فرایند انتقال فناوری و همسویی آن با اصول اخلاق اسلامی

زمینه و هدف: انتقال فناوری فرایندی است که جهت بهره‌گیری از تجارب علمی کشورها در امر توسعه به کار گرفته می‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی ادله مشروعیت قرارداد اجاره اشخاص در فرایند انتقال فناوری از منظر اخلاق اسلامی انجام شده است. مواد و روش‌ها: این مطالعه کیفی با رویکرد تحلیلی و با استفاد از متون، کتب و مقالات منتشرشده انجام شده است. پس از بررسی مشروعیت قرارداد اجاره اشخاص در فرایند انتقال فناوری، همسویی آن با اصول اخلاق اسلامی بررسی و تحلیل شد. یافته‌ها: قرارداد اجاره اشخاص از اعتبار و مشروعیت فقهی و تقنینی در حقوق ایران و اسلام برخوردار است. از نظر حقوقی، در فرایند انتقال فناوری، شرکت‌ها و کشورهای خارجی مالک فناوری و انتقال‌دهنده آن به عنوان پیمانکار شناخته می‌شوند که در فرایند انتقال، مالک هیچ ‌کدام از بخش‌های تولیدی نمی‌شوند و صرفاً اجرت فعالیت‌ها، خدمات و مشاوره‌های خود را دریافت می‌کنند؛ این امر به لحظ اقتصادی هم باعث بهره‌مندی از منافع فناوری و هم حفظ مالکیت آن می‌گردد. نتیجه‌گیری: از منظر اخلاق اسلامی، قرارداد اجاره اشخاص مشروعیت قابل توجهی برای فرایند انتقال فناوری دارد و این مساله نشان دهنده جامعیت و قابلیت حقوق با سازگاری فقه و اخلاق اسلامی است که می‌تواند ضامنی برای توسعه همه‌جانبه کشور در سایه انتقال فناوری محسوب شود.