استقلال عمومی و گرایش خودمراقبتی در جامعه ایران

زمینه و هدف: تحقیقات در حوزه آمایش خودمراقبتی شاید یکی از کلیدهای عبور از بحران مدیریت سلامت باشد و آسیب‌شناسی آن می‌تواند بروز بسیاری از بحران‌های حوزه سلامت را پیش‌بینی نماید. این امر مستلزم پاسخ به این سوال است که چه عواملی در شکل‌گیری گرایش عمومی جامعه به سوی خودمراقبتی نقش دارند. از این رو این مطالعه به چگونگی تاثیر عوامل اجتماعی بر شکل‌گیری گرایش عموم به سوی سبک‌های مختلف خودمراقبتی می‌پردازد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تحلیلی پس از جستجو و مرور هدفمند متون، مطالعه و بررسی کنش متقابل درمانگر و جامعه و تاثیر برآیند کلی آن بر ساختار نظام سلامت، سبکی از خودمراقبتی به نام خودمراقبتی تدافعی استدلال می‌گردد.یافته‌ها: در این مطالعه خودمراقبتی تدافعی با چهار گرایش سیاسی اجتماعی، بنیادی، اعتقادی و اقتصادی استدلال گردید. تحلیل کنش متقابل درمانگر و جامعه و تاثیر برآیند کلی آن بر ساختار نظام سلامت از منظر تاریخ پزشکی در هر دوران، با میانجی‌گری مکانیسم‌های دفاعی و تاثیر آن بر ادراک و استقلال عمومی، سبکی از خودمراقبتی به نام خودمراقبتی تدافعی را نمایان می‌سازد که بیانگر بازگشت انسان به پزشکی سنتی، مشارکت در مراقبت از خود و تلاش برای احیا و توسعه آن در زندگی خود است. تمایل به مشارکت عموم در سلامت خود، تخصصی‌شدن خدمات سلامت عمومی و پزشکی‌زدگی از خاستگاه‌های خودمراقبتی تدافعی به شمار می‌روند.نتیجه‌گیری: لازم است تا در راستای اهداف اخلاقی ارتقای سلامت عمومی و کاهش نابرابری در پیامدهای سلامت، گرایش و استقلال عموم مورد توجه قرار گرفته و به رسمیت شناخته شود.