the effect of early progressive isotonic exercise therapy on static balance control of patients with total knee replacement

Purpose: knee osteoarthritis (oa) is believed to be an important risk factor for falling. total knee replacement (tkr) is a commonly used choice when other methods are not satisfactory. proprioception impairment, risk of falling and balance disorder are within the main complications of this method. while multiple protocols have been suggested for tkr, efficacy of earlyisotonic exercise therapy aimed at improving body balance after tkr has not been thoroughly investigated.methods: in this quasiexperimental study, ten female patients with severe oa, sampled by nonrandomized convenient method were randomly assigned into either “routine”or “early isotonic exercise” groups. the subjects were undergone tkr surgery. the rehabilitation process (being the same for both groups until the second week) was initiated the day after surgery and lasted for 6 weeks. from the second week, the experimental group received progressive, isotonic exercises, in addition to the routine rehabilitation protocol. static balance was assessed prior to surgery and after the rehabilitation process in both groups by sharpened romberg tests.results: in both groups, static balance was significantly enhanced after surgery and rehabilitation (p<0.000). prior to surgery the groups were indifferent according to their static balance scores (p=0.423) but, after surgery and rehabilitation, the patients receiving early isotonic exercise in addition to routine physical therapy, were significantly in better balance condition comparing the control group (p=0.000).conclusion: routine physical therapy with and without early isotonic exercise therapy enhances static balance but, the balance improvement was more pronounced with this type of exercise. early administration of isotonic exercise therapy in addition to the routine physical therapy program may enhance balance and prevent fall in patients with tkr.

اثرات تخریب حس عمقی و بینایی بر اجرای الگوهای درون مرحله و خارج مرحله دست

هدف از تحقیق حاضر بررسی دستکاری حواس و سرعت بر اجرای هماهنگی پویای دو دستی بود. بنابراین، 15 دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی با دامنه سنی 18 تا 25 سال، به عنوان آزمودنی الگوهای هماهنگی درون مرحله و خارج مرحله را از سرعت آهسته به تند در 4 وضعیت حسی مختلف اجرا کردند. برای بررسی دو الگوی حرکتی، از دو آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری (4 شرایط حسی times 3 سرعت اجرا) روی هر کدام از الگوهای درون مرحله و خارج مرحله استفاده و اثرات اصلی پس از آن با استفاده از آزمون تعقیبی بونفرنی تحلیل شد. متغیر وابسته خطای فاز نسبی بود. نتایج نشان داد که افزایش سرعت اجرای حرکات بر اجرای الگوی حرکتی خارج مرحله1800 اثر داشت(001/0p=)، اما بر الگوی درون مرحله00 اثری نداشت(9/0p=). نتایج دستکاری حواس نشان داد که در دقت و تغییر پذیری اجرای دو فاز نسبی الگوهای حرکتی، دستکاری بینایی و حس عمقی اثر دارد(001/0. علاوه براین، در این تحقیق بیشترین مقدار میانگین خطای فازنسبی و انحراف معیار خطای فاز نسبی در وضعیت دستکاری حس عمقی بود(001/0p=). در توضیح یافته های حاضر می توان بیان کرد که تکلیف خطی هماهنگی دو دستی در تحقیق حاضر یک تکلیف وابسته به حس عمقی است.