برنامه ریزی کشت محصولات کشاورزی با استفاده ازروشهای بهینه‌سازی مکانی

افزایش جمعیت و محدود بودن اراضی کشاورزی قابل استفاده، بر اهمیت برنامه ریزی صحیح جهت استفاده از زمین و بهینه سازی الگوی کشت می افزاید. مدلسازی کشت محصولات بر اساس مدل رستری ساده تر و متداولتر است. بنابراین غالباً واحد برنامه ریزی کشاورزی به صورت پیکسل تعریف شده است. از طرفی در حال حاضر کشاورزان، کشت های خود را در قطعاتی که مالکیت آنها مشخص است انجام می دهند و با توجه به ماهیت مکانی بودن معیارها، به نظر می رسد استفاده از یک مدل برداری (قطعه مبنا) شیوه مناسبی به منظور بررسی اثر این متغیرها و مشخص نمودن الگوی کشت باشد. این تحقیق با هدف برنامه ریزی کشت محصولات کشاورزی به صورت قطعه مبنا با استفاده از برآورد نیاز آبی و روشهای بهینه سازی مکانی انجام گرفت. مدلسازی در قالب سه مدل توسعه یافت. در مدل اول، نیاز آبی محصولات کشاورزی برای قطعات با استفاده از آمار ایستگاههای هواشناسی همجوار برآورد شده است. در مدل دوم، تناسب قطعات کشاورزی با استفاده از دو گروه معیارهای اقلیمی و ویژگیهای زمین تعیین شده است. در مدل سوم، بهینه سازی الگوی کشت با در نظر گرفتن بالاترین سود و کمترین آب مصرفی در منطقه با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی انجام شده است. بررسی نتایج نشان داد به دلیل کمبود آب در منطقه، کشت همزمان تمامی قطعات ممکن نیست و در هر سال زراعی حدود 40درصد از قطعات به صورت آیش باقی می مانند. همچنین در حالت بهینه سطح زیر کشت محصولاتی مانند سیب زمینی، یونجه و آفتابگردان به دلیل مصرف بالای آب و قرار گرفتن دوره رشد آنها در فصول بهار و تابستان، از الگوی کشت حذف شدند و محصولات گندم و جو سطح زیر کشت بیشتری نسبت به سایر محصولات به خود اختصاص دادند.